Moeraswespenorchis (Epipactis palustris) is een in de Belgische en Nederlandse natuur voorkomende wilde orchidee. De meeste groeiplaatsen van de soort zijn te vinden in vochtige duinvalleien in het Nederlandse duingebied, met name in valleien waarin basisch of kalkhoudend grondwater voorkomt. Ze komt ook voor in de Belgische kalkmoerassen in de buurt van Brussel.
Bron: www
Met een hoogte van 45 tot 60 cm en opvallend roze bloemen kan je de grote muggenorchis moeilijk over het hoofd zien.
Helaas is die orchideeënsoort sterk achteruit gegaan en momenteel enkel nog te zien in natuurgebieden. De sterke, zoete geur van de bloemen trekt veel insecten aan.
Bron: www
O krinklende winklende waterding,
Met ‘t zwarte kabotseken aan,
Wat zien ik toch geren uw kopke flink
Al schrijven op ‘t waterke gaan!
Gij leeft en gij roert en gij loopt zoo snel,
Al zie ‘k u noch arrem noch been;
Gij wendt en gij weet uwen weg zoo wel,
Al zie ‘k u geen ooge, geen één.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?
Verklaar het en zeg het mij, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende knopke fijn,
Dat nimmer van schrijven zijt moe?
Gij loopt over ‘t spegelend water klaar,
En ‘t water niet méér en verroert
Dan of het een gladdige windtje waar,
Dat stille over ‘t waterke voert.
O schrijverkes, schrijverkes zegt mij dan, –
Met twintigen zijt gij en meer,
En is er geen een die ‘t mij zeggen kan: –
Wat schrijft en wat schrijft gij zoo zeer?
Gij schrijft, en ‘t en staat in het water niet,
Gij schrijft, en ‘t is uit en ‘t is weg;
Geen Christen en weet er wat dat bediedt:
Och, schrijverke, zeg het mij, zeg!
Zijn ‘t visselkes daar ge van schrijven moet?
Zijn ‘t kruidekes daar ge van schrijft?
Zijn ‘t keikes of bladtjes of blomkes zoet,
Of ‘t water, waarop dat ge drijft?
Zijn ‘t vogelkes, kwietlende klachtgepiep,
Of is ‘et het blauwe gewelf,
Dat onder en boven u blinkt, zoo diep,
Of is het u, schrijverken, zelf?
En ‘t krinklende winklende waterding,
Met ‘t zwarte kapoteken aan,
Het stelde en het rechtte zijne oorkes flink,
En ‘t bleef daar een stondeke staan:
‘Wij schrijven.’ zoo sprak het, ‘al krinklen af
Het gene onze Meester, weleer,
Ons makend en leerend, te schrijven gaf,
Eén lesse, niet min nochte meer;
Wij schrijven, en kunt gij die lesse toch
Niet lezen, en zijt gij zoo bot?
Wij schrijven, herschrijven en schrijven nog,
Den heiligen Name van God!’
Guido Gezelle, 1857
De gewone kameleonspin behoort tot de familie van de krabspinnen. Dat zijn “afwachtende jagers” die geen web weven, maar vaak urenlang roerloos zitten te wachten tot een prooi dicht genoeg genaderd is, om dan toe te slaan en direct hun gif te injecteren. Krabspinnen maken bij het bijten kleine gaatjes in de prooi. Daardoor zuigen ze het insect leeg zodat er na de maaltijd enkel nog een leeg omhulsel overblijft.
De gewone kameleonspin heeft de bijzondere eigenschap dat ze, zoals een kameleon, van kleur kan veranderen. Ze gaat meestal op gele of witte bloemen zitten en kan dan zelf ook een gele of witte kleur aannemen. Dat duurt soms wel enkele dagen. Dit is vooral een goede camouflage om aanvallers zoals vogels te misleiden. Of insecten haar ook minder goed opmerken door deze camouflage is niet zeker. De meeste insecten zien kleuren immers niet zoals mensen of vogels ze zien. Wel zeker is dat ze de spin meestal niet opmerken. Soms zie je hoe bijvoorbeeld een bij of een vlinder achteloos over de spin loopt om dan genadeloos gegrepen te worden. De gewone kameleonspin werd in 2006 verkozen tot ‘Europese Spin van het jaar’. Lichaamslengte (mannetje/vrouwtje): 3-4mm/9-11mm
***
These spiders may be yellow or white, depending on the flower in which they are hunting. Especially younger females, which may hunt on a variety of flowers such as daisies and sunflowers, may change color at will. Older females require large amounts of relatively large prey to produce the best possible clutch of eggs. They are therefore, in North America, most commonly found in goldenrod (Solidago sp.), a bright yellow flower which attracts large numbers of insects, especially in autumn. It is often very hard even for a searching human to recognize one of these spiders on a yellow flower. These spiders are sometimes called banana spiders because of their striking yellow color.
Het bruin zandoogje is een graslandvlinder die in hooilanden in enorme dichtheden kan voorkomen.
bron: http://www.natuurpunt.be
In mijn jeugd leefde ik tussen al die beestjes maar met ouder worden was ik verleerd om naar de natuur te kijken. Nu mijn leven zich weer meer op de natuur richt zag ik onlangs een goed gecamoufleerd rupsje zitten op een teder stengeltje.
***
Caterpillars have been called “eating machines”, and eat leaves voraciously. Most species shed their skin four or five times as their bodies grow, and they eventually pupate into an adult form. Caterpillars grow very quickly; for instance, a tobacco hornworm will increase its weight ten-thousandfold in less than twenty days. An adaptation that enables them to eat so much is a mechanism in a specialized midgut that quickly transports ions to the lumen (midgut cavity), to keep the potassium level higher in the midgut cavity than in the blood.
Most caterpillars are solely herbivorous. Many are restricted to one species of plant, while others are polyphagous. A few, including the clothes moth, feed on detritus. Most predatory caterpillars feed on eggs of other insects, aphids, scale insects, or ant larvae. Some are predatory, and others prey on caterpillars of other species (e.g. Hawaiian Eupithecia). A few are parasitic on cicadas or leaf hoppers. Some Hawaiian caterpillars (Hyposmocoma molluscivora) use silk traps to capture snails.
Many caterpillars are nocturnal. For example, the “cutworms” (of the Noctuidae family) hide at the base of plants during the day and only feed at night. Others, such as gypsy moth (Lymantria dispar) larvae, change their activity patterns depending on density and larval stage, with more diurnal feeding in early instars and high densities.
***
Rupsen moeten enorme hoeveelheden voedsel wegwerken omdat ze vaak bladeren eten waar niet veel energie in zit. Bovendien moeten ze sterk groeien; bij veel soorten is de bijna volgroeide rups duizenden keren groter en zwaarder dan een net uit het ei gekropen rups. Het zijn hiermee de snelst groeiende organismen uit het dierenrijk, een van de extreemste soorten wordt 10.000 keer zwaarder in minder dan 20 dagen. De energie die wordt opgeslagen wordt niet alleen gebruikt om de verandering van pop tot vlinder mogelijk te maken. Veel vlinders nemen geen voedsel meer op als ze uit de pop komen. Alle energie die wordt gebruikt om te vliegen, een partner te zoeken en zich voort te planten is bij deze soorten als rups bij elkaar gegeten.
Vrijwel alle rupsen hebben een waardplant, dit is de plant waar de rups van eet. Het hoeft geen aparte soort te zijn, soms zijn alle of veel soorten uit een geslacht of familie van planten ook goed. Voorbeelden zijn de dagpauwoog, waarvan de rupsen brandnetels eten. De rups van de Sint-jacobsvlinder leeft op jacobskruiskruid, de eikenprocessierups op de eik en de zijdevlinder op witte moerbei. Niet alle rupsen eten overigens plantendelen als bladeren, sommige eten dood materiaal (zoals de pels-en de kleermot) of jagen op prooidieren.
Rupsen vervellen meestal vier tot vijf keer in hun leven, iedere keer als ze uit hun jasje groeien barst de huid open. Ieder stadium wordt een ‘instar’ genoemd, veel soorten zien er als kleine rups anders uit dan in het laatste stadium. Daarna vindt verpopping plaats, en komt de volwassen vlinder tevoorschijn. De duur van het popstadium verschilt van enige dagen tot maanden, afhankelijk van de soort en de omstandigheden. Voornamelijk rupsen maar ook de poppen zijn gevoelig voor temperatuurschommelingen en een te hoge of lage luchtvochtigheid.
Bron/Source: wikipedia
***
| Characteristic | Dragonfly | Damselfly |
| Eyes | most have eyes that touch, or nearly touch, at the top of the head | eyes are clearly separated, usually appearing to each side of the head |
| Body | usually stocky | usually long and slender |
| Wing Shape | dissimilar wing pairs, with hind wings broader at the base | all wings similar in shape |
| Position at Rest | wings held open, horizontally or downwards | wings held closed, usually over abdomen |
| Discal Cell | divided into triangles | undivided, quadrilateral |
| Male Appendages | pair of superior anal appendages, single inferior appendage | two pairs of anal appendages |
| Female Appendages | most have vestigial ovipositors | functional ovipositors |
| Larvae | breathe through rectal tracheal gills; stocky bodies | breathe through caudal gills; slender bodies |
Deze libelle heeft blijkbaar een zwaar leven achter de rug.
De echte libellen of ongelijkvleugeligen (Anisoptera) zijn een infraorde van grote insecten die samen met de infraorde oerlibellen de onderorde Epiprocta vormen. De tweede onderorde binnen de orde van de libellen (Odonata) zijn de juffers. Wereldwijd zijn bijna 3000 soorten echte libellen beschreven.
Bij de echte libellen zijn de achtervleugels breder dan de voorvleugels, weerspiegeld in de naam Anisoptera (ongelijkvleugeligen). De voor- en achtervleugels zijn bij de juffers gelijk, wat ook de betekenis van de naam Zygoptera is. Ook de rustpositie is anders; juffers vouwen deze tegen elkaar achter het lichaam, echte libellen spreiden de vleugels in rust. Echte libellen zijn ware vliegkunstenaars, meer dan juffers.
Echte libellen worden over het algemeen groter (in Nederland en België van 29 tot 84 mm) dan juffers (25 tot 49 mm). De larven hebben dan ook meer tijd nodig om volgroeid te raken dan de larven van juffers. Een enkele soort kan de larvale cyclus in een paar maanden afronden, maar bij de meeste soorten overwinteren de larven 1-3 maal (5 komt echter ook voor). De imago leeft bij de ongelijkvleugeligen altijd slechts een paar weken of maanden.
Juffers zijn fijner gebouwd en ranker; het achterlijf is altijd rond en dun, bij echte libellen is het achterlijf dikker en soms plat. Ook de ogen verschillen; die van libellen zijn veel groter en raken elkaar, behalve bij de rombouten. De ogen van juffers zijn relatief minder groot en staan verder uit elkaar.
Bron: wikipedia
Ik vroeg mij af wat dit was, het bewoog niet, bleef hangen en ik wou het toch niet stuk maken. Even mijn licht opsteken bij Klaproos en ja juist, zij had er onlangs nog een blogje overgemaakt. HIER kan je de bijna hele ontwikkeling zien.
Libellen zijn fascinerende insecten. Hoewel de meeste belangstelling voor libellen uitgaat naar de vliegende imago’s, brengen libellen veruit het grootste deel van hun levenscyclus onder water door als larve. Als die het water verlaat en voor het laatst vervelt, blijft een visitekaartje achter: het larvenhuidje.
Bron: vlindernet
