Tijd om nog eens op stap te gaan met Fotorantje. Het zonnige weer van vorige week deed ons het uitstapje uitstellen wegens te warm. Maar woensdag op de ‘laatste’ mooie dag van de week gebeurde het!
Het Kasteel van Berlare is een kasteel in de Belgische gemeente Berlare. Het huidige bouwwerk dateert uit de 18e eeuw en werd in opdracht van Aloysius vanden Meersche, de toenmalige heer van Berlare, gebouwd. Het kasteel wordt omgeven door een grote tuin in landschappelijke stijl met dreven, een bos en vijverpartijen. Sinds 2012 is het kasteelpark toegankelijk voor wandelaars en fietsers. Het kasteel en de bijgebouwen zijn niet toegankelijk voor het publiek.
Twee 18de-eeuwse bijgebouwen in rococostijl staan parallel tegenover elkaar aan weerszijden van het voorplein van het kasteel. De noordelijke dienstvleugel omvatte de koetsierswoning, paardenstal en hovenierswoning, de zuidelijke vleugel een werkplaats, het wagenhuis, de woning van de paardenknecht en een paardenstal met zadelkamer.
Tussen de paardenstallen en de vijver staat een serre, aangebouwd tegen de stallen en een langgerekt kippenhok met duiventoren, centraal bekroond door een opvallende duiventil in de vorm van een achthoekige dakruiter met spits.
Dubbel klikken op een foto om te vergroten – double click on a picture to enlarge.
We vervolgen het pad en hebben hier en daar een doorkijkje. Er vliegen prachtige grote libellen maar je kan absoluut niet aan het water om ze daar bezig te zien of te fotograferen.
Km 116 Daknam. Dorpsplein. ‘”Coppe R.I.P.: Hier leghet Coppe begraven Die reynaert die vos verbeet” Amper 1 km van de vorige Reynaertbank staat bij de kerk nog een bank. Met wat fantasie zie je vanop de rustbank de begrafenisstoet voor de kip Coppe voorbijtrekken. Coppe werd begraven onder een linde en een sjieke marmeren grafzerk. Precies dus waar de bank nu staat…Er is iets grappigs aan de versregels op de rustbank. Meestal heb je 2 opeenvolgende verzen, hier springt men van vers 461 naar 463. 461 + 462 lezen als volgt: “Hier leghet Coppe begraven Die so wale conste scraven”, wat zoiets betekent als ‘Hier ligt Coppe begraven, hoe schoon scharrelde haar poot’ Dat laatste kan dubbelzinnig worden geïnterpreteerd en wellicht was dat ook de bedoeling: Coppe, de wulpse kip dus. Misschien vond Broeder Aloïs, die de gepaste versregels koos, die regel 462 dus niet zo ‘opvoedend’.
Onze wandeling, de Daknamse Meersen. We waren nog geen 100 m ver of Antje ontdekte al een terrasje! En wat voor eentje…
Iets verderop hadden de paarden veel aandacht voor ons. Was de eigenaar nieuwsgierig of argwanend maar plots kwam hij aangereden met het excuus dat de paarden nog hooi nodig hadden 🙂
De mooie landelijke gemeente Daknam staat bekend voor haar historische verknochtheid met het verhaal “Van den vos Reynaerde”. Deze unieke band met Daknam leidde tot twee interactieve kunstwerken: de Troon van Koning Nobel en Reynaert-interactief. Mijn interesse naar een vos is om er eens eentje te kunnen fotograferen!
Jacobskruid
Het natuurgebied ligt in de Durmevallei tussen Daknam en Lokeren. Je vindt er vooral vochtige graslanden op een venige bodem, ook wel meersen genoemd. De vele dier- en plantensoorten dankt het gebied aan de natte, venige bodem en het grondwater met lage zuurtegraad, ook wel kwel genoemd, dat aan de oppervlakte komt. Het is een landschap vol afwisseling met rietkragen, bosjes, beken, knotwilgen en struiken. De spoorlijn van Lokeren naar Moerbeke, die in 1876 aangelegd werd, doorkruiste het gebied van noord naar zuid. Op 2 april 1966 spoorde daar de laatste trein. Nu is de oude spoorwegbedding een populair fiets- en wandelpad (mondmasker verplicht – aug. 2020).
Treurwilg, maar treuren deden we niet hoor op ons dagje!
Wie er nog eentje van deze schilder wil bekijken klik dan hier
Het voetbalterrein van de failliet verklaarde club Lokeren (april 2020) lag er verlaten en zielig bij. Hoop dat het natuurgebied geen ruimte moet inboeten voor deze puinhoop.
hop – hops
Nog een natje en een droogje en we namen weeral afscheid.
Na ons tripje al twee keer uitgesteld te hebben omwille van de hittegolf, lieten we ons nu niet verstoren door de eerste dag regen en afkoeling.
Wie denkt dat Antje en ik Lokeren gaan bezoeken heeft het mis. Deze stad stond begin augustus nog op de lijst met het hoogst aantal besmettingen per dag Covid-19. Het dragen van een mondmasker was dan ook in de hele stad nog altijd verplicht.
De Lokerse hazen duwden ons met de neus of liever mondmasker op de feiten.
De standbeelden in inox aan de Durme, ter hoogte van het museum, werden in 2012 onthuld. Uit meer dan vijftig inzendingen werd het ontwerp van de Antwerpse kunstenaar Luc De Backer gekozen. De hazen zijn een link naar de haarsnijderij.
Tussen 1750 en 1850 was Lokeren met verschillende ateliers een centrum voor het maken van dure vilten hoeden. Na het verdwijnen van de hoedenmakers rond 1850, gingen de haarsnijders en de vellenbewerkers autonoom werken. Lokeren was in de 20ste eeuw het wereldcentrum van de haarsnijderij, een industrie waarbij konijnen- en hazenhaar klaargemaakt werd voor de hoedenindustrie. Enkele belangrijke Lokerse haarsnijderen waren Hoedhaar, Epouse Jacobs en Passavant. In de 19de eeuw verschenen ook tientallen textielfabrieken in het centrum van Lokeren: oorspronkelijk katoendrukateliers en -weverijen, en vanaf 1900 vooral spinnerijen. Vanaf 1970 ging het steil bergaf met de oude Lokerse industrie: de textiel- en haarsnijderijfabrieken sloten één voor één de deuren.
Dubbel klik op een foto om te vergroten – double click on a picture to enlarge
De Bolloheide is een uniek en vrij authentiek relict van het oorspronkelijk groot heidegebied dat zich van Bonheiden tot Aarschot uitstrekte. Geologisch maakt ze nog deel uit van het ‘Land van Keerbergen’, grenzend aan het ‘Het Land van Heist’ (Hazebergen).
De stuifzandrug langs de Dijle en de Demer is grotendeels bebost met grove den en voor het overgrote deel verkaveld tot villawijken. Onbebouwde relicten met de vroegere droge, schrale vegetatie zijn erg schaars en liggen bovendien her en der verspreid.
Elk jaar rond deze tijd ga ik automatisch naar de Bolloheide en elk jaar is er ook een onweertje in de lucht!
Volgend logje meer foto’s over het kleine stukje heide in Vlaams-Brabant.
Every year around this time I automatically go to the Bolloheide and every year there is also a thunderstorm in the sky! Next log more photos about the small patch of heather in Flemish Brabant/Tremelo.
Even nodig om te herbronnen. Iets anders dan fotografie en wandelen.
Boeken lezen en o.a. een workshop decoratief schilderen, die mij een beetje tegenviel. Niet de omgeving want we konden buiten zitten in de schaduw, niet de medemensen maar het werk (schilderij) zelf. De kleuren Ok maar de vorm, nee een poefzak was nu niet het resultaat dat ik voor ogen had 🙂 . Ja heb nu een extra canvas om te hergebruiken 🙂 . Wit of zwart erover of een andere dekkende kleur en we herstarten met iets anders.
Maar de workshop acrylgieten die viel reuzegoed mee! Coronaproof met mondmasker en social distancing. Spelen met kleuren, kleuren mengen, waar leidt dat me naar toe? Verwondering over effecten en … leg er vooral je gevoel in. Niet zo simpel. En dan in een paar minuten het resultaat.
Mijn woonkamer zag er een paar dagen uit als een schildersatelier.
Acryl gieten – acryl pouring op canvas diverse formaten collage van werkjes die ik thuis maakte
Just need to recharge my batterie. Something different from photography and walking.
Workshop acrylicpouring coronaproof with mouth mask and social distancing. Playing with colors. Be amazed about the effects and especially put your feelings into it.
Learned a lot about colors, mixing colors and where does that take me … and then in a few minutes the result!
