

De Sint-Aldegondiskerk in de Oost-Vlaamse deelgemeente Deurle is toegewijd aan de heilige Aldegondis. Het is een bakstenen neoromaanse kerk die in 1835 werd gebouwd. Het interieur is neoclassicistisch.
In de buitenmuren van de kerk zijn 6 staties in bas-reliëf te zien die episodes uit het leven van Sint-Aldegondis voorstellen.

De oudste archieven over een kerk in Deurle dateren van 1121. Een bisschoppelijke oorkonde, bewaard in het Rijksarchief van Gent, vermeldt dat enkele kerken waaronder de kerk van Lathem (Sint-Martens-Latem) en Dorla (Deurle) onder het patronaat werden gesteld van de Sint-Baafsabdij te Gent. In het jaar 1121 was er dus zonder twijfel een kerk te Deurle. Het is niet achterhaald of het eerst een houten kerk was of reeds een oude kerk in Doornikse steen.
Na een inbraak met diefstal in 1645 werd een sacristie gebouwd om de waardevolle voorwerpen op te bergen. Het is ook in de 17e eeuw dat een hoogzaal in de kerk wordt ingebouwd. Wegens de aangroei van het aantal parochianen van rondom 200 in 1639 naar 633 in het jaar 1783 wordt de kerk vergroot.
De huidige kerk dateert van 1835 en werd in verschillende fasen gebouwd. De volledig vernieuwde kerk werd ingewijd op 25 juni 1855. Het gebouw is een pseudo-hallenkerk in baksteen, het exterieur is neoromaans, het interieur is neoklassiek. De kerk werd verbouwd in 1912.
Tussen 1980 en 1986 werd de kerk grondig gerestaureerd en aangepast aan de moderne vereisten. In die periode werd de vroegere parochiale feestzaal gebruikt als noodkerk.

Het rechter zijaltaar is gewijd aan St-Aldegonde. Op het antipendium (de altaarbekleding) onder het altaar is te zien hoe ze zieken geneest. Haar polychroom eikenhouten beeld op het altaar (1635) toont haar als kloosteroverste met boek, staf en rozenkrans omdat ze de stichter was van het klooster van Maubeuge.

Het orgel werd in 1956 door Loncke gebouwd en werd na de restauratie van de kerk in 1992 volledig gerestaureerd.




In 2002 werden twee nieuwe glasramen geplaatst,het ene ter ere van Sint-Aldegondis, het andere ter ere van Sint-Kristoffel. In 2004 werden nog twee glasramen geschonken. Ze symboliseren het doopsel en de eucharistie. De vier ramen zijn ontworpen door Ingrid Meyvaert en uitgevoerd in het atelier Mestdagh te Gent.

Rondom de kerk liggen verschillende kunstenaars begraven, waaronder Gustave De Smet (kunstschilder en samen met Permeke van de grote namen uit het Vlaams Expressionisme) en zijn broer Léon De Smet. Ook Gaston Martens, toneelschrijver en auteur van het stuk ‘De Paradijsvogels’, dat later door de BRT gebruikt werd als inspiratie voor de gelijknamige televisiereeks, vond hier een laatste rustplaats.
Wordt vervolgd