Zachtjes deinend op het water
Ontsluit zij traag haar schoonheid
Gelijk met de eerste zonnestralen
Haar hele pracht en openheid
Bewaart zij voor de dag iets later
Dan in al haar kwetsbare schoonheid
Laat ze haar hele pracht ontluiken
Haar hart vol stuifmeelstampers
Voor snoepers die haar ongezien ruiken
Gulzig smullend van haar heerlijkheid
Genietend denkt ze “mijn soort blijft nu
bestaan, al zal ík in de herfst heengaan”
@Janna Nendels
en toen stond de wereld in mijn omgeving even stil… al één sprankeltje hoop is er weer voor één persoon, nu nog even wachten op het tweede…
Na 24 uur wandelen zijn we dan toch iets verder belandt nl. bij de aronskelk en anthurium.
De aronskelken hebben een opmerkelijke bloeiwijze. De bloemen leveren geen nectar, maar lokken insecten met een sterke geur en sluiten de insecten vervolgens voor 24 uur op. Een dergelijke strategie van bedriegen wordt aangeduid met de term sapromyofilie.
De bloeiwijze van aronskelken bestaat uit een bloeikolf (spadix) die uit drie delen bestaat. Onderaan bevinden zich de vrouwelijke bloemen, daarboven de mannelijke bloemen (met daarboven een aantal onvruchtbare mannelijke bloemen die uitgegroeid zijn als uitsteeksels die dienen om insecten tegen te houden als ze eenmaal binnen zijn) en bovenaan een groot uitsteeksel dat de appendix wordt genoemd. De bloeikolf is omgeven met een groot schutblad (spatha) dat ver naar boven uitsteekt.
Anthurium is een groot plantengeslacht uit tropisch Amerika dat bestaat uit 600 soorten. Het geslacht behoort tot de aronskelkfamilie (Araceae). Deze planten zijn epifyten met weinig wortels. De stengels zijn 15-30 cm lang. De bladerenhebben meestal bladstelen, maar er zijn ook typen die een bladrozet maken met slechts een rudimentaire bladsteel.
De bloemen zijn klein (ongeveer 3 mm) en groeien op een vlezige bloeikolf (spadix) met (karakteristiek voor de familie) een schutblad (spatha) eromheen die verschillende kleuren kan hebben. De meeste soorten hebben een weinig opvallend schutblad dat groen tot zwart van kleur is. Met name Anthurium andreanum en Anthurium scherzerianum kunnen fel gekleurde schutbladen hebben: donkergroen tot wit, roze, oranje tot helrood en paars. Deze kleur kan veranderen naargelang het bloemstadium (van knopstadium tot bloeistadium). De vruchten zijn bessen die uitgroeien op een vruchtentak (infructescence).
Bron: wikipedia
En toen lieten de schildpadden zich in het water glijden, ik kon hen niet achterna…
Wie heeft er mijn klomp meegenomen?
Zo kan ik alvast niet in de broeikas…
Medinilla magnifica is een plant uit de familie Melastomataceae. Het is een vrij brede, tot 3 m hoge struik met vierkantige tot gevleugelde twijgen, die op de knopen borstelig behaard zijn. De bladeren zijn tegenoverstaand, stevig, leerachtig, zittend met een hartvormige basis, 20-30 cm lang en eirond met een korte punt. Het blad heeft boogvormige nerven, die aan de onderkant sterk uitspringen.
De bloemen groeien in tot 50 cm lange pluimen met daarboven tot 20 cm lange, eironde, roze schutbladen, die eerst de pluimen geheel omhullen en later afstaan. De individuele bloemen zijn tot 2,5 cm groot en roze, rood of violet van kleur. Ze bestaan uit een bekervormige kelk, vijf kroonbladeren en tien meeldraden die twee gele verdikkingen en één bleeklila helmknop dragen. De vruchten zijn violette, circa 1 cm grote, vlezige bessen waaraan aan het einde ringvormige resten van de kelk blijven behouden.
Medinilla magnifica is endemisch op de Filipijnen. In zijn natuurlijke verspreidingsgebied is de plant een epifyt die in vorktakken van grote bomen groeit en vaak zo hoog dat hij vanaf de grond nauwelijks is te zien. Medinilla myriantha wordt soms verward met Medinilla magnifica, maar bij de eerste ontbreken de opvallende schutbladen.
Medinilla magnifica wordt in de tropen vaak als kuipplant gekweekt. In België en Nederland wordt de soort als kamerplant aangeboden. Meestal krijgt de soort als kamerplant echter te weinig licht en de relatieve luchtvochtigheid is in kamers vaak te laag. Het is beter om de plant in een broeikas te kweken. In België is de plant te zien in de Koninklijke Serres van Laken, de Nationale Plantentuin van België en in de Plantentuin van Leuven. In Nederland is de plant te zien in de vogelkas van Diergaarde Blijdorp.
Bron: Wikipedia
Weg gaan nog even verder aan het tempo van de schildpadden. Hopelijk zijn we morgen een stap verder gekomen…
Strongylodon macrobotrys, commonly known as jade vine, emerald vine or turquoise jade vine, is a species of leguminous perennial liana (woody vine), a native of the tropical forests of the Philippines, with stems that can reach up to 18 m in length. Its local name is “tayabak”. A member of the Fabaceae (the pea and bean family), it is closely related to beans such as kidney bean and runner bean. Strongylodon macrobotrys is pollinated by birds and bats.
Strongylodon macrobotrys is de botanische naam van een liaan uit de Filipijnen.
Het is een groenblijvende klimplant met houtige, tot meer dan 20 m lange en tot meer dan 2,5 cm dikke stengels. De bladeren bestaan uit drie circa 7,5-13 cm lange deelblaadjes, waarvan het middelste het langste is.
De plant bloeit in de lente en de vroege zomer met hangende, tot meer dan 1,5 m lange trossen. De tot meer dan 100 bloemen per tros zijn klauwvormig, blauwachtig groen van kleur en circa 7,5-12,7 cm lang. Na bevruchting volgen cilindrische, circa 5 cm lange peulvruchten.
Strongylodon macrobotrys is endemisch op de Filipijnen, waar hij groeit in tropisch regenwoud van het laagland tot op hoogtes van 1000 m. De plant komt onder andere voor op de Filipijnse eilanden Luzon, Catanduanes en Mindoro. In Nederland is de plant te zien in het kassencomplex van de Hortus botanicus Leiden, in de Vlindertuin Vlindorado Waarland, in de bush van Burgers zoo en in het Tropisch bos van Omnium in Goes. In België is de plant te zien in de tropische kas van de Hortus Botanicus Lovaniensis (Kruidtuin, Leuven).
Klik op een foto om te vergroten – click on a picture to enlarge.
De ‘Chinese’ boogbrug over de Molenbeek van rond 1836 door de plaatselijke smid Van Schoonbeek vervaardigd, trekt de aandacht. Het is een zeer fotogeniek roestig geval dat volgens het erfgoeddossier ooit gerestaureerd zal worden maar voorlopig waag je je er beter niet op want elke stap kan er een teveel zijn.
Bron: Ernst Gülcher (natuurgids)
Lovenjoel lag aan de Romeinse verbindingsweg Keulen-Boulogne (de heirbaan maakte hier deel van uit). Nabij het gehucht Biest, aan de voet van de helling van de Pellenberg, werd een Romeinse begraafplaats ontdekt.
Lovenjoel is ook verbonden met de Heilige Ermelindis. De legende wil dat de ouderlijke woning aan de rand van het Bruulbos op het gehucht Ter Donk stond. Heden is daar nog steeds een bedevaartkapel en een bron. In vele Lovenjoelse gezinnen worden de meisjes naar de heilige Ermelindis genoemd.
In 1630 kreeg de familie de Spoelberch Lovenjoel in pand en vanaf 1649, na de verkoop, zelfs in definitief bezit. Het Kasteel de Spoelberch in het Groot Park kwamen in het begin van de 20e eeuw in bezit van de Katholieke Universiteit Leuven. Samen met de Zusters van Liefde richtte de K.U.Leuven in 1927 de neuro-psychiatrische kliniek Salve Mater op.
Vlak na de Tweede Wereldoorlog begon in het Klein Park de bouw van het Medisch-Pedagogisch Instituut Ave Regina en later van een lagere school (buklo Ten Desselaer) en een beroepsschool (buso Ten Desslaer), een revalidatiecentrum (Levensvreugde), gespecialiseerd in de behandeling van kinderen met leerstoornissen en een CBO, centrum voor Beroepsopleiding en Begeleiding voor personen met een Handicap en een Arbeidshandicap.
Bron: Wikipedia
Tegenwoordig worden deze gebouwen omgetoverd tot luxe appartementen
Klik op een foto om ze te vergroten – click on a picture to enlarge.
Hier en daar in het Groot Park van Salve Mater in Lovenjoel kom je pijlen tegen naar het ‘Whitehouse’ maar eigenlijk kun je het sneeuwwitte gebouw niet missen want het hele park is zo aangelegd dat je vanuit het in 1750 gebouwde landhuis ‘van Plaisanterie’ alles kunt zien. Sinds 1999 is deze voormalige buitenresidentie van de familie ‘de Spoelberch’ een prachtig gerestaureerde privéwoning maar sinds 2014 ook een in heel Leuven en omstreken bekende kunstgalerij. Dankzij de nieuwe eigenaar is het park publiek toegankelijk op voorwaarde dat bezoekers niet al te dicht bij de woning komen, op de paadjes blijven en de bomen met rust laten. De oevers van de beek – natte lemige gronden en een aantal kalkminnende venige bronzones – zijn waarschijnlijk een tijdlang parkgazons geweest maar worden thans als soorten- en bloemrijke hooilanden beheerd zoals in de oude tijd. De bomen zijn al vele tientallen jaren beroemd. Zowel Jan-Hendrik-Jozef de Spoelberch (1766-18¬38) als zijn zoon Maximiliaan-Antoon-Theodoor (1802-1873) hadden grote belangstelling voor dendrologie. In de loop van de 19de eeuw werden talrijke, vaak zeldzame soorten en variëteiten aangeplant, een collectievorming die tot circa 1870 intensief werd voortgezet. In 1894 wordt in het Bulletin de la Société Centrale Forestière de Belgique een gewone moerascipres (Taxodium distichum) vermeld, toen al met een stamomtrek van 308 centimeter. Die boom bevindt zich nu nog vlakbij het kasteel en de omtrek is ondanks een recente blikseminslag aangegroeid tot 463 centimeter. In die tijd worden 350 soorten ‘houtachtigen’ geteld waarvan er in 1990 nog 120 over zijn. Het Groot Park van Lovenjoel mag beschouwd worden als een van de belangrijkste dendrologische collecties van België.
Bron: Ernst Gülcher (natuurgids)
click on a picture to enlarge – klik op een foto om hem te vergroten
Hoog in de lucht
zittend op een koord
wandelend over een lint
circus!
Ben ik gauw even overgevolgen naar Palma de Mallorca 🙂 ?
Neen, ik zit nog altijd in ‘onze’ Kruidtuin
te genieten van de hyacinten
en de sieruien
Een fijn weekend – bon weekend – nice weekend!
