De Mgr. Stillemansstraat werd aangelegd in de jaren dertig van de vorige eeuw en is genoemd naar de toenmalige bisschop van Gent, Antoon Stillemans. De indrukwekkende rij woningen in art deco en nieuwe zakelijkheid is imponerend omwille van de kwaliteitsvolle architectuur. Tot de meest merkwaardige woningen behoren verschillende huizen van August Waterschoot.
Symmetrisch opgebouwde dubbelwoonst van drie bouwlagen onder licht hellend zadeldak, opgericht in 1933 in opdracht van Faresijn Emiel naar het ontwerp van August en Leander Waterschoot. Stilistisch te situeren in de modernistische stijlrichting van de interbellumperiode en meer bepaald de nieuwe zakelijkheid.
foto’s zijn aanklikbaar om te vergroten
Enkelhuis van twee traveeën en drie bouwlagen, van 1932 naar ontwerp van architect August Waterschoot voor de heer Louis Vandevelde-De Mol. Bakstenen lijstgevel op hoge arduinen sokkel.
Woonhuis uit 1935 naar een ontwerp van architect H. Faems in opdracht van Georges Claus. Enkelhuis van twee traveeën en drie bouwlagen onder plat dak. Bakstenen lijstgevel met voorgevelparement in geglazuurde witte baksteen, op een hardstenen plint.
Tot de meest merkwaardige huizen in deze straat behoren verschillende huizen van architect August Waterschoot. Eén van zijn grootste woningen bevindt zich op nr. 38 en telt drie bouwlagen in geglazuurde baksteen, in combinatie met andere materialen. De ronde erker in het midden is een spel van licht en kleur.
Huis in 1930 ontworpen. Rijhuis van drie traveeën en drie bouwlagen met voorgevelparement van geglazuurde baksteen op hardstenen plint en met verwerking van natuursteen voor venster- en deurlateien en erker.
Huis van twee traveeën en drie bouwlagen onder zadeldak, in 1931 ontworpen door architect August en/of Leander Waterschoot. Bakstenen lijstgevel met verwerking van natuursteen aan de hoge plint, de vensterlateien en de erker.
Huis van twee traveeën en drie bouwlagen, van 1932 naar ontwerp van architect August Waterschoot. Bakstenen lijstgevel op arduinen sokkel, opklimmend aan weerszijden van de deur.
Samen met Fotorantje trok ik naar Sint-Niklaas om de art-deco route af te stappen. Huizen en ramen kijken, binnengluren, soms voelde het zo, gelukkig was er genoeg weerspiegeling en afstand 😂.
Fijn weer even mekaar terug te zien en onze vertrouwde bomen en bossen te kunnen achterlaten voor even dan, om er weer naar terug te keren.
De weersverwachting was slechter geworden naarmate onze dag dichterbij kwam en het leek dan ook heel slecht te gaan worden. De voormiddag viel buiten verwachting goed mee, warm zelfs.
Anneke maakt er wel weer een mooi verhaal van en ik hou me bij ‘facts en figures’ die ik op het net terug vind en foto’s uiteraard.
alle foto’s zijn aanklikbaar om te vergroten
We starten aan het station van Sint-Niklaas, ons punt van samenkomst en vertrek.
Om het bouwkundig erfgoed van Sint-Niklaas te ontdekken, hoeft je geen eeuwen terug te gaan in de tijd. De 17de eeuw heeft weliswaar interessante gebouwen nagelaten op de Grote Markt, maar op diverse plaatsen in de stad raken we eveneens geboeid door schitterende pareltjes van art nouveau, art deco en nieuwe zakelijkheid. Met dank aan rijke textielbaronnen, handelaars en religieuzen, die in het interbellum hele straten lieten optrekken.
De Stationsstraat getuigt van een typische 19de-eeuwse bebouwing. De benedenverdiepingen van de aanvankelijk ruime burger- en herenhuizen werden vaak storend verbouwd tot winkels. Zo bleef van een indruk wekkend winkelhuis (nr. 35) in art nouveau uit 1897 enkel de bovenverdieping behouden. Op de bel-etage, die naar de straat geopend is met een rondboogarcade op versierde vaasvormige zuilen, zijn er borstweringen met art-nouveausmeedwerk aangebracht.
de Collegestraat
De Sint-Antoniuskerk en de neoclassicistische Sint-Jozef-Klein-Seminarie werden gebouwd door de paters recoletten. De kerk in sobere barok werd gebouwd tussen 1689 en 1696. Boven de centrale rondboogpoort staat in een nis het beeld van Sint-Antonius van Padua. Bij de kerk vinden we Anton Van Wilderode in een beeld van Wilfried Pas. Van Wilderode verbleef van 1946 tot 1982 in het kleinseminarie.
Het prachtige herenhuis aan het Onze-Lieve vrouwplein dateert van 1691, na de grote brand van 1690 die 565 houten huizen verwoestte. Het is een van de zeldzame eerste stenen burgerlijke gebouwen van de stad en daardoor getuige van de oudste bebouwingsgeschiedenis in het historisch stadscentrum van Sint-Niklaas.
In de 19e eeuw vestigt familie Janssens een katoenfabriek op de site. Dankzij een verstandig beheer en tijdige modernisering tijdens de Industriële revolutie wordt het een succesvol bedrijf. In 1907 worden de gebouwen verkocht. De in Sint-Niklaas geboren Mgr. Stillemans, bisschop van Gent, herbestemt een jaar later de site tot ‘Vak- en Ambachtschool St.-Antonius’. Verdere uitbreiding en de oprichting van het ‘Technisch Instituut voor de Breikunde’ in 1928 zijn van groot belang voor de ontwikkeling van de breigoedindustrie van de stad, de motor van de welvaart voor Sint-Niklaas tijdens het interbellum.
Het duurt tot 1958 vooraleer de ‘Vak- en Beroepsschool Sint-Antonius’, het ‘Technisch Instituut voor Breikunde’ en de afdeling Mechanica onder één noemer worden gebracht: de ‘Vrije Technische Scholen van Sint-Niklaas’. De VTS wordt een essentieel onderdeel van het onderwijslandschap in de stad. In 2008 trekken de laatste leerlingen weg uit deze historische gebouwen. Een nieuwe fase voor de VTS-site begint.
De site van de vroegere Vrije Technische Scholen (VTS) verandert in de eigentijdse stedelijke woonwijk ‘De Vakschool’. Die biedt een grote verscheidenheid aan woningen: van huurappartementen met 1 slaapkamer tot luxueuze duplex koopappartementen.
Dit levert 63 nieuwe woongelegenheden op dichtbij de Grote Markt, naast de stadsschouwburg, met de Stationsstraat in de buurt, tal van scholen in de omgeving en op wandelafstand van het station.
Ballerina
De beeldhouwster, Mariette Teugels, is gefascineerd door de schoonheid van de jonge danseres en wil deze figuur zo realistisch mogelijk weergeven. De jonge danseres buigt haar lenig lichaam diep voorover en bindt op een gracieuze wijze de zijden linten van een van haar dansschoentjes aan. ‘Spitzen’ zijn gemaakt van een leren zooltje, een satijnen of canvas schoentje en een harde neus, ook wel ‘box’ genoemd, die vervaardigd is uit papier-maché en lagen stof. Bij de voorbereiding van haar optreden lijkt de ballerina reeds een danspas uit te voeren. Zij is geconcentreerd bezig. Het strak gespannen haar is geknoopt in een knoetje. De ogen zijn gericht op de punt van haar dansschoentje, de armen vormen een elegante beweging en de benen staan reeds in de klassieke danshouding. De natuurgetrouwe vormgeving van Mariette Teugels wordt zeer gewaardeerd door een ruim publiek.
De realisatie van dit bronzen beeld vergt een degelijke vakkennis. Het levend model kan de voorovergebogen houding niet lang volhouden. Er komen dus foto’s aan te pas. Ook het boetseren kan niet zonder een metalen skelet met de nodige steunpunten. Het mouleren en in brons gieten zijn eveneens een delicate opdracht. Maar het resultaat van al deze inspanningen is een uiterst gratievol, aantrekkelijk kunstwerk.
Aan het Onze-Lieve-Vrouweplein staat de kerk van Onze-Lieve-Vrouw-van-Bijstand-der-Christenen. Deze driebeukige neobyzantijnse kerk is een ontwerp van de bekende Gentse architect Louis Roelandt en werd gebouwd tussen 1841 en 1844. De toren werd pas in 1855-1870 voltooid en in 1896 bekroond met een 6 meter hoog verguld Mariabeeld, vervaardigd door de Sint-Niklazenaar Van Havermaet en de koperslager Van Rijswijck uit Antwerpen. (de kerk stond in de steigers)
Het neogotische stadhuis werd in de periode 1876-1878 gebouwd door de Gentse architect Pieter van Kerkhove. De linker- en rechtervleugel werden toegevoegd na WO II. De voorgevel, de belforttoren en inkomhal zijn opgetrokken in witte hardsteen uit het Waals-Brabantse Gobertange. Tegen de belforttoren zijn twee brede trappen aangebouwd. De balustrades lopen uit op een verheven voetstuk met daarop vier gebeeldhouwde, zittende leeuwen die het stadswapen van Sint-Niklaas omklemmen.
Het iconische Sint-Nicolaasbeeld aan de voet van het stadhuis is het meest gefotografeerde kunstwerk van Sint-Niklaas en staat zelfs op de toeristische borden langs de E17.
Sint-Nicolaas, bekend als Sinterklaas, is sinds 1217 de patroonheilige van de stad. De mijter, rode mantel en staf zijn herkenbare attributen van de grote kindervriend. Kunstenaar Achiel Pauwels presteerde in 1997 een huzarenstukje met een beeld van dergelijke afmetingen in keramiek. Het werk is 4,5 meter hoog en samengesteld uit een driedimensionale puzzel van 300 stukken.
De keuze voor het beeld berust bij kinderen uit de lagere school, die het bijzonder kleurrijk vonden. Het symboliseert daarmee de kindvriendelijkheid van de stad. In 2013 werd het beeld getroffen door vandalisme, maar intussen heeft Sinterklaas beide handen terug.
De Grote Markt was ingepalmd door de kermis
de Lopers, Mariette Teugels
De bronzen beeldengroep ‘de Lopers’ is het eerste en tevens een van de meest populaire werken die Kunst in de Stad heeft aangekocht (1980).
Dit dynamisch kunstwerk valt van meet af aan in de smaak bij jong en oud. Drie jonge lichamen in beweging, elegant en soepel, gespannen en geconcentreerd op de inspanning. Welk doel hebben ze voor ogen? Welke toekomst wacht hen? Het blijven open vragen. De kijker is evenwel gecharmeerd door de levenskracht die de rennende jonge mensen uitstralen.
De vrij realistische uitbeelding is een antwoord op het negativisme van de zestiger jaren van vorige eeuw. Tevens zet het zich af tegen de conceptuele en anti-esthetische stromingen in de kunst van die jaren. Toch valt deze vormgeving niet onder de klassieke beeldhouwkunst te klasseren. De kunstenares creëert volgens eigen inzicht een stijl die zowel nieuw, eigentijds als tijdloos kan worden genoemd.
De beeldhouwster gebruikt hier de techniek van de verloren was. Ze bouwt het beeld eerst op in klei. Daarna giet zij de vorm, eerst negatief en daarna positief zodat zij een model in plaaster verkrijgt. Dit model wordt verder verfijnd. Hierna is het de bronsgieter die opnieuw een negatief maakt. Dat belegt hij met was en voorziet het geheel van giet- en verluchtingskanalen. Vervolgens wordt de was uitgestookt. Dan is het beeld klaar om in brons te worden gegoten.
Het begon te miezeren dus tijd om iets te zoeken om te eten. Ook goed om mijn been wat te laten rusten want de sciatique begon al ferm op te spelen. Anneke kent me al en herinnert er mij aan dat ik mijn zakjes lactose-OK moet innemen, jaja anders komt dat niet goed met die darmen en ik wil geen gedoe meer op de trein…
Gezellig onder onze parasol even rust. De uitbaatsters verwonderd dat we buiten zitten en blijven zitten ook als het even regent. Nee het is hier goed hoor, geen probleem!
De buitengevel van het station vanaf het Astridplein – The external facade of the station from Astridplein.
Pelikaanstraat
Nog een kleine verrassing, bij de overstap in Mechelen rond 14.45 u in de namiddag, drugscontrole, politie en honden. Ook weer meegemaakt 🙂 . Al bij al is mijn eerste treintrip in 8 jaar tijd goed verlopen en zullen we het in maart als alles goed evolueert nog maar eens proberen.
Ik ging nog even op weg naar de Meir en dan belandde ik via de Keyserlei ergens waar ik niet wist wat ik zag: NIEUW…
Het nieuwe Operaplein. Wie meer over de bouw, de functie en de evolutie wil weten klikt maar op ‘Operaplein‘.
Hier ben ik toch even blijven stilstaan en kijken. Vooral de toegang tot de metro/parking had mijn aandacht.
En nu duiken we de straat naar de Meir in. Teniersplaats…
Teniersplaats: standbeeld David Teniers – David Teniers II, ook David Teniers de Jonge genoemd (gedoopt te Antwerpen, 15 december 1610 – Brussel, 25 april 1690), was een Vlaamse barokschilder. Hij werkte in vele genres, inclusief landschappen, portretten, genrestukken, kunstverzamelingen en stillevens. Hij was schilder aan het Brussels hof en conservator van de kunstverzameling van aartshertog Leopold Willem van Oostenrijk.Lodewijk (Lodewyk) van Berken (Brugge, 15e eeuw) was een Vlaamse diamantsnijder en uitvinder. Van Berken stamde uit een Brugse familie en werkte in Antwerpen. In 1456 ontdekte hij een manier om diamant te slijpen door middel van een schijf, olijfolie en diamantpoeder. Op een paar honderd meter van de Antwerpse diamantwijk staat een bronzen beeld van Van Berken.
dubbel klik op een foto om te vergroten – double click on a picture to enlarge
Foto rechts: Het standbeeld dat Antoon Van Dyck voorstelt werd door Leonard De Cuyper gemaakt in 1856. Hij heeft het aan de stad Antwerpen geschonken.
Bij de toegangscontrole tot de Meir heb ik rechtsomkeer gemaakt. Een mens moet het niet zoeken…etalage kijkenVia de Pelikaanstraat terug naar het station en daar is het al in zicht!
Toen ik op dit pleintje terecht kwam, ging er in mijn hoofd een alarmbelletje af. Ik herkende het plein van heel lang geleden, de naam was ik vergeten maar de reputatie niet. Ik zag wel dat er veel veranderd was en precies ten goede. Ben er even gaan zitten op de bankjes om de sfeer op te snuiven en de jonge basketters te bewonderen.
De ConinckpleinBibliotheek Permeke
Het De Coninckplein is een plein in de stad Antwerpen, vernoemd naar Pieter De Coninck. Het is een driehoekig plein in het centrum van de stad, in de wijk Amandus-Atheneum, in het “statiekwartier”, zo’n halve kilometer ten noorden van het Centraal Station. Het plein heeft een oppervlakte van 4.565 m².
Het werd aangelegd aan de rand van de Spaanse vesting. Voorheen werd het Solvijnsplein genoemd. De commissie Gerrits verkoos in deze buurt straatnamen van vrijheidsstrijders, en op 22 maart 1869 werd het plein hernoemd naar Pieter De Coninck. Tot eind de jaren ’60 was het plein een levendige plek, waar mensen elkaar ontmoetten, aangezien er veel bedrijven waren gevestigd rond het plein. Echter, door ruimtegebrek moesten veel bedrijven verhuizen naar de stadsrand. Het plein bleef sinds de jaren ’80 verloederd achter. Het werd het centrum voor drugsdealen en daklozen.
In een poging het tij te doen keren besliste het stadsbestuur eind de jaren 90 er de nieuwe hoofdbibliotheek van Antwerpen te vestigen: de Bibliotheek Permeke. Deze opende in 2005 en was bedoeld als hefboom voor de heropleving van het De Coninckplein en de nabije omgeving. De Antwerpenaar heeft de weg naar de bibliotheek duidelijk gevonden, doch de problemen met drugsdealen en daklozen zijn gebleven.
Dubbele klik op de foto om te vergroten – double click on a picture to enlarge
De stadsontwikkelingsmaatschappij AG VESPA heeft tevens een aantal projecten lopen op het De Coninckplein die erin bestaan vervallen panden op te kopen, af te breken en op de vrijgekomen grond een nieuw project te ontwikkelen zoals appartementen met handelsruimtes. Sinds 2011 voerde de stad Antwerpen een algemeen alcoholverbod in voor het plein. Dankzij deze maatregel en de intensieve opvolging van de lokale politie is de overlast van alcohol en drugsgerelateerde overlast sterk afgenomen. Nieuwe ondernemers vestigden zich op het plein en zorgen samen met de Stadsbibliotheek voor een heropleving en herwaardering van het plein.
Franklin RooseveltplaatsOpera Ballet Vlaanderen
Volgende keer moet ik echt wel noteren waar ik heen loop! Dat bespaart me een hoop opzoekingswerk en twijfel 🙂
Het was niet de bedoeling om rond te dwalen in Antwerpen maar het goede weer trok me na mijn bezoek aan het treinstation toch even naar buiten. Het was in tussentijd middag en mijn neus volgde de geur van koffie en een koffiekoek. Ohhh buiten een koffietje (of iets anders) drinken in het zonnetje! Snakt niet ieder mens daar naar?
Astridplein
Hier op het Astridplein was ik op een bankje aan het genieten van het zonnetje, mijn drankje, het uitzicht en de gesprekken van de medemens. De mondkapjes waren aanwezig en enkel verwijderd om een hap te nemen of een slok te drinken.
Een man op het andere bankje was in gesprek geraakt met een persoon op de andere hoek van het bankje. Beide Engelssprekend. De ene zei tegen de andere: “hier zie je geen enkele Belg, die komen hier niet”. Even rondkijkend denkend: en ik? en die dame en heer? Oké er waren veel anders gekleurde mensen maar ik voelde me absoluut niet onveilig daar.
Nog even genieten van een kijkje op het plein. Herinnerde mij niet meer dat de Zoo aan de uitgang van het station lag! Maar dan kwam de herinnering dat je van in de Zoo een zicht op het station hebt.
Voor de fotografen, had alleen mijn 50 mm lens bij.
Het gebouw van de Zoo.
Radisson hotelAstridpleinChocolate Nation en Chinese Poort
Wie België zegt, denkt meteen aan chocolade. Belgische chocolade is wereldberoemd. Het liefdesverhaal tussen dit kleine landje en de zoete heerlijkheid gaat al generaties lang mee.
In veertien gethematiseerde ruimtes nemen we je 60 tot 90 minuten lang mee in het verhaal van onze Belgische chocolade. De reis start in de cacaoplantages aan de evenaar en volgt de cacaoboon naar de grootste opslaghaven van cacao ter wereld in Antwerpen. Een reusachtige fantasiemachine toont hoe Belgische chocolade gemaakt wordt en hoe de fluweelzachte smaak ontstaat.
Chocoladetradities, geschiedenis, merken, producten en innovaties die voor de wereldwijde reputatie zorgden, je vindt ze allemaal op jouw reis door het museum.
Te onthouden voor een volgend bezoekje aan Antwerpen!
Onder de Chinese Poort door naar de Chinese wijk. Enkele grote supermarkten waren open maar alle restaurantjes, kappers en andere winkels waren uiteraard gesloten. Nog eens te doen na corona 🙂
Station Antwerpen-Centraal (door de Antwerpenaren ook wel Centraal Station, Middenstatie of Spoorwegkathedraal genoemd, en algemeen ook ingekort tot Antwerpen-Centraal) is het centraal station aan het Koningin Astridplein in Antwerpen. Van 1873 tot begin 2007 was het een kopstation waar alle treinen hun rijrichting moesten keren. Op 23 maart 2007 werd onder een deel van de stad en onder het station een tunnel met twee doorgaande sporen geopend.
Antwerpen-Centraal (English: Antwerp Central; French: Gare d’Anvers-Centrale) is the main train station in the Belgian city of Antwerp. The station is operated by the National Railway Company of Belgium (NMBS).
De overkapping is 43 meter hoog (hoogte die nodig was om de rook van de locomotieven op te vangen), 186 meter lang en 66 meter breed en bood ruimte aan tien kopsporen. *** The originally iron and glass train hall (185 metres long and 44 metres or 43 metres high) was designed by Clément Van Bogaert, an engineer, and covers an area of 12,000 square metres. The height of the station was necessary for dissipating the smoke of steam locomotives. The roof of the train hall was originally made of steel.inkomhal / the clock at the upper levelinkomhal – entrance hall
Na mijn vreselijke treinreis in de zomer van 2013, op terugreis van Brugge van een mooi dagje met een bloggertje, ben ik nooit meer op een trein durven stappen. Ik had er een vreselijk trauma aan overgehouden en ook omdat het mij nog eens overkomen is met de bus in Leuven. Neen geen openbaar vervoer meer voor mij.
Tot nu, moest toch nog eens die gratis tickets van de NMBS uitproberen, kon er al maar twee meer gebruiken en het was op dinsdag 23 februari zo’n lekker weertje. Had al dagen op voorhand gezocht waar naar toe te gaan, niet al te ver en niet teveel overstappen 🙂 . Antwerpen, een half uurtje en één overstap Mechelen. Dat viel mee… Zien hoe het verloopt op de ingeplande dag zelf.
De dag zelf zag ik het nogal zitten, alles bijeen geraapt, boterhammen, water, fototoestel, pijnstillers, tickets, paspoort enz.
Met de auto naar het station, kiezen tussen spoor 1 of 2. Spoor 2. En daar kwam de trein al aan. Jeetjemina hoe moest ik op die trein geraken? Die treden waren veel te hoog, daar kon ik mezelf niet optillen, trappen met hoogte zijn een enorm probleem. Dacht al op handen en voeten maar het lukte dan toch met de rechtervoet eerst en trekken maar. Oef ik zat neer, dat was dus al niet zo’n goede start. Gelukkig voldoende plaats om coronaproof te reizen. Ook de app van NMBS gaf dit aan. Even bijkomen. De ramen opengooien en het gordijntje een stukje naar beneden om de tocht te temperen. Dat mondkapje hé, lucht moeten we hebben.
Mechelen, enkele minuten om over te stappen. Wat een oubollig station! De roltrap was stuk of werkte toch niet. Dus die omhoog klimmen, dat was weer een zware misrekening, veel te hoge trappen. Waar houden ze rekening mee bij de spoorwegen? Met niets geloof ik. Openbaar vervoer alleen voor zeer valide mensen. Nog net op tijd voor de trein waar het opstappen iets beter verliep. Een tiental minuten… Antwerpen Centraal.
Uiteindelijk was het de bedoeling dat Fotorantje en ik de Gust De Smet wandelroute uitstapten. We begonnen in de Dorpstraat en volgden netjes de pijltjes. Het moet gezegd, de route was goed aangeduid en is zo’n 6,5 km lang.
De schilderkunst van Gust De Smet bestaat uit een unieke mengeling van expressionisme en kubisme, gevat in een heel persoonlijk koloriet. Hij woonde en werkte in Deurle, een deelgemeente van Sint-Martens-Latem. Zijn sober huis is nu een museum.
Het Cyriel Buyssepad voert je naar de mooiste plekjes van Deurle, langs enkele musea Gust De Smet, Dhondt-Dhaenens (MDD) en Gevaert-Minne, door de prachtige Rode Beukendreef en over bospaden zoals de Kapitteldreef. Alle musea waren gesloten.
We dalen het Cyriel Buyssepad af en komen in de Muldersdreef, de prachtige laan die samen met de Kapitteldreef de beide deelgemeenten Deurle en Latem verbindt. Recht tegenover ons staat het ‘muldershuis’, een van de oudste woningen van Deurle. De woonst gaat in haar eerste aanleg terug tot 1586 en is in 1665 herbouwd. In de woning bevindt zich een gewelfde kelder met een grote open haard in laatgotische stijl.
kaasjeskruidhortensia’s
Denk en hoop dat de Oude Pontweg er in de tijd dat Gust De Smet hem vereeuwigde er nog iets beter uitzag. De Oude Pontweg was de route van en naar het pont van Sint-Martens-Latem. Kenmerkend hier aan het landschap zijn de meidoornhagen, populieren en knotwilgen.
Rond het domein museum Gevaert-Minne.
Onze selfie aan het einde van de wandeling.
En dan sloften we letterlijk naar het einde, vergeten dat we al 2 of iets meer km gewandeld hadden in de voormiddag stond onze teller op 8.5 km. We hadden meer dan ons best gedaan.
