Retraite – Retreat / stilte tuin – silent garden / 4 (15 pics)

magnolia – tulpenboom

Was ik niet in de hemel, dan was ik toch in de stiltetuin van het Ursulinenklooster te Tildonk.

Engelenburcht

De openstaande poort en de Engelenburcht, niet die in Rome noch die in NL, verwelkomen je in de tuin.

Mijn blik ging onmiddellijk de richting van de bloeiende magnolia uit. Aan die schoonheid kan ik niet weerstaan. Toch trek ik even verder de tuin in.

Ook hier heeft de regen van de laatste weken toegeslagen.

Ik heb jullie rustig laten genieten van nog hoekjes en kantjes van de tuin.

Lindendreef: architectuur met religieuze inslag als inspiratie voor snoeivorm.

Vooraleer te vertrekken, gun ik mezelf nog een pleziertje.

Dit was mijn eerste corona-wandeling. Ik wens jullie een goede gezondheid en hou het veilig voor jezelf en anderen.

EINDE

Retraite – Retreat / openluchttentoonstelling – open air exhibition / 3 (10 pics)

Een groep van een dertigtal Duitse kunsthistorici, fotografen en architecten trok honderd jaar geleden door ons land voor een uniek project. Tussen de zomer van 1917 en de herfst van 1918 maakten ze meer dan 10.000 beeldopnames van Belgische kerken, begijnhoven, kastelen, burgerwoningen, gedenktekens, kunstwerken en interieurs, allemaal op glazen platen. In 1927 kon de Belgische overheid de volledige collectie glasnegatieven kopen en sinds 1948 wordt de verzameling beheerd door het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK). – English text: at the bottom

Er wordt een stukje van dit uitzonderlijke fotomateriaal uit Vlaams-Brabant getoond in Haacht (Tildonk) en Halle. Ik laat jullie een klein stukje zien van wat er te vinden is in Tildonk op de openluchttentoonstelling van het Ursulinenklooster, de rest moet jezelf ontdekken!

Hier is trouwens ook het Belevingscentrum ’14-’18 waarover ik vroeger een blog waagde (momenteel gesloten wegens coronavirus COVID19 dd. 15 maart 2020).

Morgen gaan we helemaal voor de tuin en de natuur!

Wordt vervolgd – to be continued.

Retraite – Retreat / 2

Kanaal Leuven-Dijle

Mij kunnen losrukken uit de ban van de rode kweepeerbloesems… en aangekomen in Tildonk bij de Leuvense Vaart. Die stroomt van Leuven tot Mechelen.

I can tear myself away from the spell of the red quince blossoms … Arrived in Tildonk at the Leuvense Vaart. It starts in Leuven and ends in Mechelen

Over het kanaal Leuven-Dijle, beter gekend als de Leuvense Vaart, werd in Tildonk een nieuwe brug gebouwd. De weg aansluitend aan de nieuwe brug moet het zware verkeer uit de dorpskom weren. De weg zelf komt er pas in de komende jaren. Typisch Belgisch?

A new bridge was built in Tildonk over the Leuven-Dijle canal, better known as the Leuvense Vaart. The road connecting to the new bridge must keep heavy traffic out of the village center. The road itself will only be built in the coming years. Typically Belgian?

Nog even genieten van het uitzicht en het piepende zonnetje – Enjoy the view and the sunbeams.

meerkoet – coot

Morgen zijn we dan echt op onze plaats van bestemming – Tomorrow we will really reach our destination.

Wordt vervolg – to be continued

clouds

Ik wou dat ik kon vliegen
Naar de wolken
Daar waar het rustig is
Geen drukte om me heen
Een plek waar je kan dromen
Over de toekomst
Een plek waar je kan nadenken
Over het verleden
Even weg van alle drukte

@internet onbekend

Het belevingscentrum ’14-’18 in een notendop

Het Belevingscentrum ’14-’18 focust op de Vlaams-Brabantse oorlogsgeschiedenis. Het accent ligt op de mensen die deze oorlog beleefden. Centraal staan historische personen, levensverhalen en anekdotes die je mee getuige maken van de gruwel die deze oorlog met zich mee bracht.

Zes ruimtes en een kloostergang

De zes ruimtes en de kloosterpandgang hebben telkens een andere invulling. De pandgang verbindt de kamers en brengt aan de hand van tijdlijnen en citaten het nationale en internationale oorlogsverhaal in beeld. De kleuren op de wanden leiden je van de invalsruimtes (augustus en september 1914) naar de bezettingsruimtes (oktober 1914-november 1918).

 

De inval door de ogen van…

In de eerste invalsruimte leer je twaalf historische personen kennen die elk op hun manier de Eerste Wereldoorlog beleefd hebben: onder meer een landbouwer, een Belgische generaal, een Duitse militair en uiteraard een Tildonkse kloosterzuster. Via audiofragmenten leer je hun levensverhaal kennen.

 

 

 

 

Troepenbewegingen in kaart

Het grote scherm in de tweede invalsruimte geeft een overzicht van militaire bewegingen in Vlaams-Brabant.

 

 

De beklemmende oorlogsonzekerheid

In de verduisterde belevingsruimte laten geluidsfragmenten je voelen hoe de oorlogsjaren gewogen hebben op de bevolking.

Dagboeken en schaarste

In de drie laatste zalen komt de geschiedenis van de zusters ursulinen aan bod. Zij hielden nauwgezet dagboeken die unieke getuigen zijn van de kloostergeschiedenis. Hier vind je ook thema’s die de oorlogsperiode overheerst hebben, zoals voedselschaarste en vrijheidsbeperkingen. Affiches roepen de sfeer van de bezetting op en je komt te weten wat de mensen toen letterlijk op hun bord kregen.

 Klik op een foto om naar de slideshow te gaan – click a picture to view the slideshow

 Je kan je bezoek afsluiten met een hapje en een drankje in een mooie brasserie in het gebouw. 

Bron: http://www.vlaamsbrabant14-18.be/nl/content/over-het-belevingscentrum

zusters Ursulinen

Klik op een foto om naar de slideshow te gaan – click a picture to view the slideshow

De ursulinen hebben een geschiedenis die teruggaat tot de periode van de contrareformatie. 

In 1535 stichtte de heilige Angela Merici (1474-1540) te Brescia in Italië een vereniging van Vrome Dochters. Deze ongehuwde vrouwen met tijdelijke geloften bleven in familiekring wonen, maar legden zich toe op volksonderwijs en armenzorg. Ze hadden de middeleeuwse maagd en martelares Ursula als patrones. 

Op het eind van de 16de eeuw, onder impuls van Carolus Borromeüs, bisschop van Milaan, werden de ursulinen een religieus instituut in de eigenlijke betekenis van het woord. Ze kregen eigen constituties en statuten en volgden de regel van Augustinus. Ze breidden hun werkterrein verder uit over Italië, Frankrijk, België en zelfs Canada, waar de Franse Marie de l’Incarnation in 1639 in de Franse kolonie Québec, het eerste ursulinenklooster buiten Europa stichtte. Opvallend voor de ursulinen, is de grote onafhankelijkheid die nieuwe kloosterstichtingen steeds verwierven. Tijdens de Franse Revolutie was het aantal ursulinen geschat op 15.000.

De stuwende kracht achter de heroprichting van de orde in België was de Tildonkse pastoor Johannes Lambertz (1785-1869). In 1818 vormde hij de stallen van zijn pastorie om tot klaslokaal. Hij engageerde drie “godvruchtige meisjes” als lerares, waaronder zijn eigen pastoorsmeid en gaf hen een voorlopige leefregel met tijdelijke geloften als “Dochters van de H. Ursula”. Tijdens het Hollandse bewind ondervond hij veel tegenkanting. In 1822 kreeg hij o.a. het bevel om het bouwen te staken, het klooster te ontbinden en de zusters en leerlingen weg te sturen.

Na de Belgische onafhankelijkheid werd de godvruchtige vereniging een volwaardige congregatie. Ze beriep zich op de statuten van het ursulineninstituut van Bordeaux en volgde de regel van Augustinus. De ursulinen van Tildonk werden een diocesane congregatie. Op 1 mei 1832 werden ze kerkelijk erkend en spraken de achttien eerste zusters hun eeuwige geloften uit, in aanwezigheid van mgr. Sterckx, aartsbisschop van Mechelen. Reeds een paar dagen later werd het eerste bijhuis opgericht te Hoogstraten, het geboortedorp van de stichter.  

Vanuit zijn bekommernis voor het volksonderwijs had pastoor Lambertz bij zijn overlijden in 1869 vanuit Tildonk reeds veertig ursulinenkloosters gesticht, vooral in de landelijke regio’s van Vlaams-Brabant, de Kempen en Limburg, maar ook in de Voerstreek en Wallonië. 

Ook in het naburige Nederland en Duitsland en in de toenmalige missielanden Groot-Brittannië, Zuid-Afrika, Indonesië en Canada werden kloosters opgericht. Op een vraag van de bekende jezuïetenmissionaris, Pieter-Jan De Smet (1801-1873), die bij de indianen in Amerika werkzaam was, ging de stichter niet in. In de lijn van de ursulinentraditie verwierven deze kloosters van bij de aanvang een grote onafhankelijkheid. Sommige kloosters, zoals bij voorbeeld het klooster in Venray (Nederland, 1838) of Sittard (Nederland, 1843) richtten op hun beurt weer nieuwe kloosters op in binnen- en buitenland. 

Bij het overlijden van pastoor Lambertz, op 12 mei 1869, had hij 40 kloosters gesticht. Ze waren niet alleen gevestigd in België, maar ook in Nederland, Duitsland, Engeland en Indonesië. Na het overlijden van de stichter, trokken de Tildonkse ursulinen verder naar Transvaal, Chota Nagpur (India), de Verenigde Staten, Canada en Zaïre. 

In België werden nog kloosters opgericht te Ans, Haacht, Wijgmaal, Overpelt, Beerse en Grimbergen, dat zelf meerdere filialen oprichtte. 

Sommige huizen werden gehergroepeerd onder het gezag van de plaatselijke bisschoppen en vormden afzonderlijke congregaties. Anderen sloten aan bij de Romeinse Unie. De grote ursulinenfamilie over de wereld verspreid telde bij een statistiek verschenen in 1968, negenentwintigduizend leden. 

Eind 2006 verlieten de laatste acht zusters van het klooster in Tildonk (Haacht) het ‘moederhuis van de Belgische Ursulinen’. Ze werden verdeeld over rusthuizen in Scherpenheuvel-Zichem en Melsbroek. In 2011 schonken de Ursulinen van Tildonk hun kloostergebouw met kerk, grond en aanhorigheden, in het dorp van Tildonk, aan een vzw van de Groep KVLV. De Groep wil er met steun van het provinciebestuur Vlaams-Brabant vergaderruimte en huisvesting voor social-profit organisaties en projecten creëren.

Op het gelijkvloers is er een ‘belevingscentrum’ van de Eerste Wereldoorlog (zie volgende post).

 

Bron: http://www.odis.be/pls/odis/opacuvw.toon_uvw_2?CHK=or_15013

canal Leuven-Dyle reflections

canal Leuven-Dyle II

 

 

Op 9 februari 1750 deed prins Karel van Lorreinen in Wilsele de eerste spadesteek. De mooi bewerkte houten kruiwagen kan men nog steeds bewonderen in het stedelijk museum van Leuven (M museum). De zilveren spade is echter spoorloos. Op 21 december 1752 werd het kanaal met water gevuld. Het zou echter nog tot 1763 duren vooraleer het kanaal kon worden gebruikt wegens problemen met de sluizen en dijken. Het kanaal telde oorspronkelijk maar twee sluizen, wat overstromingen tot gevolg had. 

canal Leuven-Dyle I

 

 

Het kanaal van Leuven naar de Dijle is één van de oudste kanalen van België, na het Lisseweegs Vaartje en het Zeekanaal Brussel-Schelde. Op 29 januari 1750 verleende keizerin Maria Theresia door middel van een octrooi een toelating voor de bouw van een kanaal tussen Leuven en Mechelen. Leuven ijverde meer dan tweehonderd jaar voor een aansluiting op een waterloop om de handel met zeeschepen in te voeren.

canal Leuven-Dyle

 

View on the canal Leuven-Dyle at Tildonk (Belgium)

Een zicht op het kanaal te Tildonk.

Het kanaal Leuven-Dijle of de Leuvense vaart is een Belgisch kanaal tussen het Zennegat in Mechelen en Leuven waar het eindigt in de kanaalkom. Het is het tweede kanaal dat in de provincie Vlaams-Brabant werd gegraven en daarmee één van de oudste kanalen in België. In 1994, na de overname door de NV zeekanaal en Watergebonden Grondbeheer Vlaanderen, veranderde de oorspronkelijke naam Leuvense vaart in de huidige naam kanaal Leuven-Dijle.