
Na een smakelijke lunch trokken we het bos in. De totale wandeling is iets meer dan 8 km maar zover houdt mijn rug/been dat niet uit. Dus gingen we voor de helft en werd het voor mij bang afwachten.

In gedachten had ik in de kapel al een kaarsje gebrand met het idee “baat het niet, dan schaadt het niet” maar eerlijk, het was me meer om de foto te doen 🙂


Het bos lag er stralend bij op deze zonnige dag in februari. Nog zen na de herfst en de winter en het had vrij goed de stormen doorstaan.


Waren we in de weer met ons plannetje en nr. 53 en 58 die ons parten speelden, we zouden toch ook eens buiten het bos een kijkje nemen tussen de weidse velden.


Niet alleen ons plannetje maar ook de natuur sloeg ons heen en weer, van lente naar herfst.


Vonden we de weg niet meer terug, we hadden alvast een slaapplaats gevonden. Na een stevige 4 km zat ons rondje erop. Wat we niet hadden kunnen fotograferen waren de ganzen, wegens te ver weg en een duo landbouwers die zich stilletjes afvroegen wat die twee vrouwen daar liepen te ploeteren door de modder en of we misschien wel een tikje hadden? Of misschien dachten ze alleen maar aan het voer voor hun dieren.

Fotorantje tufte weer naar de ene kant van Vlaanderen en ik met de auto naar de andere kant. Een sms’je bevestigde dat we veilig waren thuisgekomen en ongeveer gelijktijdig. We konden weer gerust zijn en dromen van ons volgend tripje.