Een wandeling door Heverleebos en dat met de fuji X-T1. Die was al een hele tijd, onterecht eigenlijk, in de kast blijven liggen. Het perfecte moment om hem mee te nemen met zijn 18-185 mm lens.
Dubbel klik op een foto om te vergroten – double click on a picture to enlarge
De geweizwam is een kleine, knotsvormige of plat cilindrische zwam tot 6 cm hoog. Aan de bovenkant komen vaak vertakkingen voor, waardoor de gelijkenis met een gewei ontstaat. In hun jeugd zijn ze bedekt met een wit poeder. Dit zijn de sporen die in de ongeslachtelijke fase worden voortgebracht (conidiën). Later in het najaar gaan ze over tot de geslachtelijke fase. De kleur verandert dan naar zwart en de sporen zitten niet meer aan de buitenkant.
Bron: wikipedia
Xylaria hypoxylon is a species of fungus in the genus Xylaria. It is known by a variety of common names, such as the candlestick fungus, the candlesnuff fungus, carbon antlers, or the stag’s horn fungus. The fruit bodies, characterized by erect, elongated black branches with whitened tips, typically grow in clusters on decaying hardwood. The fungus can cause a root rot in hawthorn and gooseberry plants.
Vandaag heb ik geen pannenkoeken gebakken, eergisteren wel. Maar ik kwam er ééntje tegen in het bos. TWINTIG cm diameter. En zelfs de honing was voorzien. Smakelijk!
Today I didn’t bake pancakes, the day before yesterday I did. But today I came across one in the forest. TWENTY cm diameter. And even the honey was provided. Tasty!
Vliegenzwammen in het Kastanjebos en de Broekelei. Ik zie ze overal op de blogs verschijnen in massa’s. Moeite heb ik al moeten doen om er te ontdekken…
Deze laatste groeiden op een boom, je ziet de kaboutertjes wegduiken 🙂
Wegens tijdsgebrek en het niet afweten van deze plek ben ik maar even op verkenning geweest. Een uitgebreider bezoek zal voor een volgende keer zijn.
Toen ik eraan kwam wandelen, de Eemhaven, was dit voor mij een totale verrassing. Je komt uit een oude stad, je wandelt door een prachtige poort en plots stuit je op een muur, hoge ‘lelijke’ gebouwen en een trein die voor je neus voorbij raast. Althans dat was mijn eerste indruk. Heel voorzichtig ben ik onder de brug doorgegaan om een kijkje te nemen. Op een bepaald moment waren mijn ogen ter hoogte van het water…Wat ik daar zag kon al meer mijn goedkeuring wegdragen maar ik vind de overgang nog steeds heel ruw, onverwachts.
De aanleg van het Eemhavengebied was al gestart voor de Tweede Wereldoorlog met het graven van de monding. Die monding, die er al lag voor de vereniging van Rotterdam met Pernis (eind 1933), kreeg bij besluit van burgemeester en wethouders op 17 juli 1934 de naam Eemshaven. In de Tweede Wereldoorlog wilde men de Eemshaven voltooien naar het voorbeeld van de Keile- en de Persoonshaven. Hoewel het aanvankelijk de bedoeling was de aanleg in het kader van de “gemeentelijke werkverruiming” te doen plaatsvinden, kon met het karwei om verschillende reden en niet begonnen worden. Na de oorlog werd het dan ook op de gebruikelijke wijze, en niet als werkverschaffingsproject, aanbesteed.
Vandaag wordt de Eemhaven omschreven als: Eemhaven Amersfoort is dé nieuwe ‘ankerplaats’ voor de pleziervaart op de Randmeren en voor campers. Uniek gelegen aan de voet van de eeuwenoude Koppelpoort. Geniet van de sfeer, het water, de schepen en de vrolijke mensen.
Enkele gebouwen trokken de aandacht.
De stad Amersfoort had haar voorraadhuizen graag binnen de ommuring staan. Daar was het veilig en kon controle uitgeoefend worden over de handel, net als bij elke andere stad. Met het groter worden van de bevolking, de schepen en de nijverheid was dit in de loop van de 19e eeuw niet meer mogelijk. Jonas van Vollenhoven is geboren in Stompwijk en is 55 jaar oud als hij het pakhuis d’ Eersteling in 1904 opent, buiten het centrum aan de Eem als transportweg. Hij woont al sinds 1870 in Amersfoort en is eigenaar van de N.V. Stoomolieslagerij en Graanhandel en de daarbij horende gebouwen verderop aan de Grote Koppel. Firma J. van Vollenhoven handelde tevens en gros in grutterswaren, bakkersmeel, specerijen en andere kruidenierswaren. De goederen werden aan- en afgevoerd via de Zuiderzee en de Eem. Het pand werd gebouwd in 1870 in opdracht van de firma J. van Vollenhoven en ontworpen door Herman Kroes.
Aan de Eem staat nu alleen nog d’ Eersteling als herinnering aan deze agro-industrie. In 2004 is het verbouwd tot kantoorpand. Het pand is een Rijksmonument.
Aan de overkant van de Eem zag ik nog het Eemhuis.
Het Eemhuis is het culturele centrum van Amersfoort op het Eemplein, ontworpen door Neutelings Riedijk Architecten en herbergt vier organisaties; Archief Eemland, de Bibliotheek Eemland, Kunsthal KAdE en Scholen in de Kunst. Bovendien is het secretariaat van Volksuniversiteit Amersfoort in het Eemhuis gevestigd.
Als ik nog eens in Amersfoort kom, zal ik op dat plein toch eens een kijkje moeten gaan nemen.
Toen werd het tijd om terug te gaan. Ik moest nog de hele stad terug door om bij mijn auto te geraken. Onderweg zag ik toch nog wat mooie dingen die ik jullie niet wil ontnemen.
Gedicht van oud-stadsdichter van Amersfoort Cees van Weerd, gevonden op de Weverssingel.
Nog meer op de Weversingel:
De Langestraat NUL33. Moet je zeker binnengaan en dit historisch pand in jugendstil bekijken. Een fantastische hotspot voor food en borrel.
En wat zie je onvermijdelijk als je in Nederland bent? Je kan er toch niet langs kijken!
Het was een fijne dag en beslist om nog eens over te doen en nieuwe plaatsen te ontdekken!
Dubbel klik op een foto om te vergroten – double click on a picture to enlarge
Ik wandelde verder vanaf de Havik richting de Eemhaven en dan zie je links en rechts Grote en Kleine Spui met uitzicht op de land- en waterpoort de Koppelpoort. De poort stamt uit ca. 1400 en is deel van de tweede ommuring van de stad.
Vanaf de Koppelpoort heb je aan de ene kant mooi uitzicht richting de stad, Museum Flehite en de Onze Lieve Vrouwetoren en andere kant heb je uitzicht op de Eemhaven.
De Koppelpoort is een stadspoort in Amersfoort. Het is een combinatie van een land- en waterpoort. De naam is waarschijnlijk afgeleid van het Oost-middelnederlands woord coppel wat gemeenschappelijke weide betekent. Het gebied buiten de Koppelpoort was een gemeenschappelijk gebied. De naam duidt dus niet op het feit dat de poort twee functies heeft. De Koppelpoort kon worden gesloten door middel van een dubbele tredmolen. Deze functioneert nog steeds. Boven de waterpoort bevindt zich een mezekouw, een houten uitbouw vanwaaruit gloeiende pek naar beneden gegooid kon worden. Tussen 1645 en 1778 stond er voor de Koppelpoort nog een voorpoort. Deze was mogelijk ontworpen door de Amersfoortse architect Jacob van Campen.
Museum Flehite is het kunst- en cultuurhistorische museum voor de Utrechtse stad Amersfoort en Eemland. Museum Flehite maakt met Kunsthal KAdE, het Mondriaanhuis en Architectuurcentrum FASadE deel uit van de Stichting Amersfoort in C.
Het museum is in 1880 opgericht door de Oudheidkundige Vereniging Flehite (1878), de naam is afkomstig van de oude gouw Flehite (of eigenlijk Flethite). In 1890 werd het eerste van de huidige drie middeleeuwse panden aan de Breestraat betrokken. Sinds 1976 wordt het museum beheerd door een aparte stichting.
Van 2007 tot 2009 was het museum gesloten in verband met de ontdekking (en het verwijderen van) asbest, en vervolgens voor een ingrijpende verbouwing. Het museum werd op 16 mei 2009 heropend voor het publiek.
Aan het Kleine Spui nummer 18 is Bierbrouwerij de Drie Ringen gevestigd en aan het Grote Spui nummer 11 zie je de Nederlandse Beiaardschool, naast Mechelen de enige school ter wereld waar beiaardiers worden opgeleid.
Eénmaal de Koppelpoort onderdoor en de blik afgewend van het oude en gericht op het nieuwe kom je aan de Eemhaven. Volgende log meer…
Dubbel klik op een foto om te vergroten – double click on a picture to enlarge
De Sint-Joriskerk is een driebeukige hallenkerk in de Utrechtse stad Amersfoort, gelegen aan de Hof. De kerk wordt gebruikt door de Hervormde Wijkgemeente Sint Joriskerk van de Protestantse Gemeente Amersfoort. Deze wijkgemeente rekent zich tot de stroming van de Gereformeerde Bond. Toegang tot de kerk 1 EUR.
In 1248 werd een parochiekerk gebouwd in de toen opbloeiende plaats Amersfoort. Ze kwam op de plek van een kapel die naar wordt aangenomen ook al aan Sint Joris was gewijd. Naast een gedeelte van de onderkant van de huidige toren is er van deze parochiekerk niets over. In 1337 werd de kerk tot kapittelkerk verheven. In de 15e eeuw werd het kerkgebouw verbouwd tot een hallenkerk, waardoor de kerktoren door de zuidbeuk werd omsloten. In 1534 kreeg de kerk de huidige vorm als driebeukige hallenkerk. In 1579 kwam het gebouw in protestantse handen.
Tussen 1962 en 1969 werd het kerkgebouw zowel van binnen als van buiten grondig gerestaureerd. Ook in 2009-2011 vond een restauratie plaats, onder leiding van Van Hoogevest Architecten. Hierbij is ook een moderne nieuwe inbouw in de kerk ontworpen.
Een wandtapijt van de 20-eeuwse naaldkunstenaar Willem Schenk met Jezus en zijn twaalf apostelen.
Een belangrijk stuk in de kerk is het zandstenen, gotisch doksaal uit ca. 1480, dat in 1845 schade leed doordat er een orgel op werd geplaatst.
De kerk heeft drie orgels, waarvan het hoofdorgel van de hand van Carl Friedrich August Naber is. Het dateert uit 1845 en is het grootste Naberorgel dat bewaard is gebleven. Bij de bouw van het orgel is gebruikgemaakt van pijpwerk van het oudere orgel uit 1638, waarvoor weer gebruik was gemaakt van het orgel uit 1551. Het stond aanvankelijk op het doksaal, maar bevindt zich nu onder de toren.
Jacob Van Campen, Heer van Randenbroek (Huize Randenbroek ligt net buiten de Stadsring) was schilder en bouwmeester (het Amsterdamse Stadhuis, Paleis van Dam uit de 17de eeuw). Hij werd in 1657 begraven in de Sint-Joriskerk, waar precies is niet bekend. Het grafmonument is van omstreeks 1660, het borstbeeld is van de Amerfoortse beeldhouwer Ton Mooy en werd in 2011 geplaatst na de laatste renovatie.
Er is geen oud gebrandschilderd glas meer in de kerk. Bij het 750-jarig bestaan van de kerk in 1998 is het raam in het westvenster geplaatst. Dit is een ontwerp van Bert Grotjohann.
Deze 15de eeuwse muurschildering is afgenomen van een huis in de Krommestraat.
Er is nog heel wat meer te zien en te bewonderen in deze kerk. Je kan er ook 34 treden naar boven in de chirurgijnskamer, een schilderij van het ‘Het Laatste Oordeel’ en andere, de doopvont. In de middeleeuwen waren de wanden en de gewelven rijk versierd met bijbelse en andere taferelen.
Vlak aan de Sint-Joriskerk vind je de Hof.
De Hof is het grootste plein in de Amersfoortse binnenstad. Aan het plein zijn verschillende cafés en restaurants. Op de Hof is elke vrijdag en zaterdag markt.
De naam de Hof gaat terug op de middeleeuwse bisschoppelijke hof die gelegen was op een uitloper van de Utrechtse Heuvelrug waar de rivier de Eem aan de oostkant met een bocht omheen stroomde. Deze bisschopshof wordt voor het eerst genoemd in 1203, in een bisschoppelijke oorkonde waaruit blijkt dat de hof in 1196 al bestond.
Bij Grand Café Halewijn op de Hof werd om de hoek (Vijver) het gedicht van Stadsdichter Nynke geplaatst.
Via het Onze Lieve Vrouwekerkhof ga ik naar de Onze Lieve Vrouwetoren.
Met haar ruim 98 meter hoogte is de Onze Lieve Vrouwetoren één van de hoogste laat-middeleeuwse torens. De trots van Amersfoort is de bekendste eyecatcher van de stad en wordt ook wel Lange Jan genoemd. ‘Het mirakel van Amersfoort’ was de aanleiding voor de bouw van de toren. Na 1450 is men begonnen met de bouw van de toren en rond 1500 was de toren klaar. De toren zou de Moeder Gods symboliseren en het extra uitgebouwde hoektorentje het christuskind. De toren is niet alleen goed zichtbaar in de stad, maar laat ook van zich horen met haar 100 klokken, waarvan 7 luidklokken. Bovendien vormt de locatie van de toren het kadastrale middelpunt van Nederland, zoals goed zichtbaar is in de vloer van de toren. (Er was een dienst bezig, dus niet kunnen binnen gaan).
In een volgend logje gaan we naar
Ja, naar waar 🙂 ???
Via de Zuidsingel wandel ik verder naar de Muurhuizen.
Rood beeld: 2009, Zuidsingel, naam: Game over, Kunstenaar: Balta.
Wanneer je door de Muurhuizen loopt waan je je in de middeleeuwen. Toen de stad zich als gevolg van de economische bloei in 1380 begon uit te breiden, moest er een nieuwe stadsmuur gebouwd worden. De oude muur werd afgebroken en vanaf ongeveer 1500 werden er huizen gebouwd met het materiaal van de oude muur langs de lijn waar de stadsmuur had gestaan. Doordat de constructie van deze huizen plaats heeft gevonden in verschillende perioden is er een grote diversiteit aan vormen ontstaan.
Muurhuizen 33. In het pand Muurhuizen 33 was er tussen 1578 en 1907 het Sint Elisabeth’s Gasthuis gevestigd. Dit was het eerste ziekenhuis in Amersfoort. Het bood onderdak aan ‘een ofte meer ellendighe bedtlegers die met geen aenslaende seyckte besmeth‘ waren.
Gevelsteen ‘D Gulde Vysel’ – De heer B.G.J. Elias, directeur Museum Flehite (24 februari 1992): “Deze steen was afkomstig uit een afgebroken pand op de hoek van de Langestraat en de Scherbierstraat. Herplaatsing vond plaats in Muurhuizen 35 a. Dit was een heel zinnige plek want dit huis lag naast het pand dat van 1577-1907 het St. Elisabeth’s Gasthuis had gehuisvest.”
Een muursteen in een gevel:
De stadstrompetter staat in de Muurhuizen met de hoek van de Langestraat
1968, Paul Kingma, brons.
Kamperbinnenpoort
De landpoort staat aan de noordzijde van de binnenstad tussen de Langestraat en de Kamp en behoort tot de eerste stadsmuur van Amersfoort. Het is één van de laatste overblijfselen van deze eerste stadsmuur, waarvan de structuur grotendeels nog te zien is in de Muurhuizen, waar de poort aan vast gebouwd is.
De naam Kamperbinnenpoort is afgeleid van de Kamp (weide), de naam van het gebied tussen de eerste en tweede stadsmuur aan de noordzijde van de binnenstad. Na de bouw van de Kamperbuitenpoort, die gebouwd is in de tweede stadsmuur, kreeg de poort zijn tegenwoordige naam.
Tijd voor een pauze.
In een volgend logje ga ik o.a. op bezoek in de Sint-Joriskerk.
