Het mooiste hoekje van Deinze – The most beautiful corner of Deinze …einde

Nu zijn Fotorantje en ik echt wel op weg naar het einde van onze wandeling. Dit mooie paard kwam nog even dag zeggen.

 

 

Het geel van de vele velden koolzaad trok nog maar eens aan ons voorbij. Denk vooral niet dat er maar één veld was, er waren er héél veel en ze stonden schitterend in bloei.

 

 

Sommige boeren hadden appeltjes teveel en lieten ze hangen aan de bomen. Of zouden ze toch nog oogsten?

Terug aan onze Leie-arm was de zon aan de horizon verschenen en zagen we het mooiste hoekje in tegenlicht. Een grote pony was rustig aan het knabbelen.

We trakteerden onszelf nog op een afsluitertje, koffie met taart, in een gezellig ingericht koffiehuis Donza en dan was het afscheid aangebroken.

Advertenties

Het mooiste hoekje van Deinze – The most beautiful corner of Deinze …(3)

Het stopt nog niet het mooiste hoekje van Deinze met Fotorantje, we trokken nog wat verder tussen de bewoners van de boerderijen en vroegen ons af of we de aandacht konden krijgen van die jonge koeien (vaarzen).

 

 

Na een kwartuur vonden ze de aandacht welletjes en vertrokken met stille trom 🙂

De bullebak in de weide er naast bekeek het allemaal aandachtig en dacht er het zijne van. Te dicht ging ik hem toch niet benaderen.

Het kapelletje deed ons denken aan een medeblogstertje en het bracht ons in veiliger oorden.

Het geel van de zon stond dan wel niet hoog aan de hemel maar het liet ons niet in de steek

En weer sloegen we een zijwegje in om terug te gaan naar onze eindbestemming. Maar er komen nog nieuwe avonturen

En deze keer om te besluiten een kleurrijk hartje voor iemand die het nodig heeft

WORDT VERVOLGD – TO BE CONTINUED

Het mooiste hoekje van Deinze – The most beautiful corner of Deinze … (2)

We, Fotorantje en ik, gingen terug naar de auto om onze hongerige magen te vullen en onze dorst te lessen. Maar onderweg hielden we onze ogen en lenzen nog steeds scherp en ingesteld op het mooi geel van het koolzaad en het brugje waar we over moesten om bij de auto te komen.

En toen was het tijd om een hapje te verorberen.

In de namiddag waren we nog niet uitgewandeld en trokken we naar de andere kant van de arm van de Leie, de Maaigemdijk, om dat mooiste hoekje van uit een ander standpunt eens te bekijken 🙂 .

En weeral werd onze aandacht afgeleid door kleuren…

 

De vlindertjes fladderden boven het veld maar zagen het niet zitten om even te poseren. De zon piepte af en toe door het wolkendek.

 

 

We dwaalden even af langs een wegje iets verder weg van de Leie-arm en kwamen terecht tussen de boerderijen en hun bewoners.

En de boer maaide verder, misschien wel voor de laatste keer dit jaar.

 

Blinkt oktober in het zonnegoud

de winter volgt snel en koud

 

WORDT VERVOLGD – TO BE CONTINUED

Het mooiste hoekje van Deinze – The most beautiful corner of Deinze …(1)

Het Oud Sasgebouw  herbergt een leuke verzameling van allerhande scheepsattributen, maritieme schilderijen en authentieke documenten uit de tijd van de binnenvaart op de Leie.  Deze verzameling is vrij toegankelijk en … vrij uniek.

Het Oud Sasgebouw

Schrijver Hugo Claus ( Het Verdriet van België) bracht een deel van zijn jonge jeugd door aan het Sas van Astene, want zijn opa was er sasmeester.

Genieten van een Schobiak ( het huisbier ) op het terrasje aan het sluisje van Astene en zijn handbediend bruggetje is een must voor elke levensgenieter.

Astenesas

Eén van de meest romantische hoekjes van Deinze is Astenesas en omgeving. Het sas dateert uit 1876. Oorspronkelijk lag er een houten ophaalbrug die in 1896 werd vervangen door de huidige T-vormige ijzeren.

De Leie bij het Sas van Astene is eigenlijk niet de ‘echte Leie’. De natuurlijke bedding van de grillige rivier maakte er een rare kronkel, waardoor de scheepvaart destijds een omweg van 5 kilometer moest maken.

Om deze bochten uit te sparen, werd tussen 1860 en 1870 een doorsteek gemaakt van 300 meter. De oude meander werd afgesloten en op de nieuwe, veel kortere vaarweg kwam het Sas van Astene. De Oude Leie vormt nu een groene oase, waar vissers en wandelaars hun gading vinden.

Emile Claus (Sint-Eloois-Vijve, 27 september 1849 – Astene, 14 juni 1924) was een Vlaams kunstschilder. Hij was de belangrijkste vertegenwoordiger van het impressionisme in België. Ook hij vestigde zich in Astene aan de oevers van de Leie, in villa Zonneschijn,  waar hij huwde en leefde tot zijn dood (behalve gedurende de oorlog). Hij ligt er begraven in zijn eigen tuin.

 

Wordt vervolgd…TO BE CONTINUED

 

Ze droomt van geel, geel – she’s dreaming of yellow, yellow

 

 

We all live in a yellow submarine
Yellow submarine, yellow submarine
We all live in a yellow submarine
Yellow submarine, yellow submarine

@ The Beatles

Een dagje uit met een blogmaatje, Fotorantje

ze zag bloemetjes, 
gele bloemetjes, 
ze ging ervan dromen...
een hele nacht lang
Ze was erdoor betoverd
Benieuwd of ze nog ligt te dromen...

Bedankt!

Broekelei natuurgebied – nature reserve (22 foto’s)

Een tweetal keer ging ik een wandeling maken door de Broekelei. Een natuurgebied in Keerbergen dat beheerd wordt door Natuurpunt. Er lopen diverse wandelingen door dit gebied maar ze zijn goed en met verschillende bordjes aangeduid.

 

Dit was mijn startpunt en als ik hier zou terugkomen, ben ik veilig uit het gebied geraakt.

Tot mijn verwondering moest ik direct over vlonderpaden wandelen. Op een natte ondergrond opgepast, wees voorzichtig.

Al heel vlug zag ik paddestoelen staan, verschillende kleuren en vormen.

Weg van het vlonderpad kwam ik te wandelen langs een weilandschap. Grote paddestoelen nestelden zich tussen het gras.

 

Voorbij de weilanden mocht ik de graaszone binnen. Ze zag er weids en verlaten uit.

 

Maar toch nog niet zolang geleden te zien aan onderstaande:

 

 

Oppassen dus waar je je voeten neerzet. Mijn aandacht werd onmiddellijk getrokken door iets redelijk groot oranje, dus een kijkje nemen

 

Ik liep de graaszone verder door en zie wat ik zag aan het einde van de weide!

 

De Galloway runderen lagen in de schaduw van enkele bomen te rusten. Daar mijn been begon op te spelen ben ik maar niet meer naar hen toegestapt.

Ik wandelde rustig verder en dit zag ik nog allemaal

 

Nog een praatje gemaakt met de conservator van het natuurgebied (vrouw) die aan het lopen was door het gebied. Ik ben maar stilletjes gevolgd al wandelend 🙂

En toen zag ik weer die rode wingerdbladeren. Na 3 km was ik terug bij de auto, blij en gelukkig.

 

Dubbel klik op een foto om te vergroten – double click on a picture to enlarge

 

Boomkikkers – tree frogs (5 foto’s)

Misschien zijn ze wel al helemaal ondergedoken met dit slechte weer…

In een eerder logje vertelde ik al dat ik boomkikkers ging spotten op de warmste dag van het jaar, 25 juli, wegens niet kunnen slapen. Jullie hebben er nog enkele tegoed.

 

dubbel klik op een foto om te vergroten – double click on a picture to enlarge

 

 

I told you in an earlier log that I was going to spot tree frogs on the hottest day of the year, July 25, because I couldn’t sleep. You have a few pictures left.

zwart rode kever – red black beetle

In de stilte van de natuur

Zat op een vroeg middaguur

Een kever in het nat

Te genieten van het blad.

Mechels Broek – nature reserve 1/2 (19 foto’s)

Zaterdag 14 september, een zonnige dag, een dag van de Indian Summer 2019.

Ik besloot om een wandeling door het Mechels Broek te maken, een wandeling van een tweetal kilometer. Kaartje van de route afgeprint, startpunt genoteerd, iets om te knabbelen mee en een flesje water. Wat constateerde ik na de wandeling? Geen papieren of geld bij…

Aan de oostzijde van de stad Mechelen strekt zich een groots weidelandschap uit: het Mechels Broek (Muizen).

Het landschap van het Mechels Rivierengebied wordt gekenmerkt door knotwilgenrijen.

 

 

Het lijkt hier al Kerstmis te zijn. Rode bessen associeer ik hiermee, niets aan te doen, een kinderdroom?

 

 

Koeien grazen rustig in de weide

 

 

Vanaf het startpunt vertrok ik naar de uitkijktoren.

 

Via een houten vlonderpad en gammele trappen zonder leuning, bereik ik de uitkijktoren, vanop die toren heb ik een mooi zicht over het vogelparadijs. De meeuwen vlogen rond, helaas zag ik geen ooievaars. Ik zal in de lente eens moeten terugkomen. In de verte zag ik de Sint-Romboutstoren liggen.

In het voorjaar zie je dat vele prachtige vogels als blauwborsten, rietzangers, waterrallen, zomertalingen het Mechels Broek uitkiezen om hun gezinnetje uit te breiden. In het najaar blijven visarenden en kiekendieven wat hangen om uit te rusten van de grote trek die ze ondernemen. De winter is dan weer ideaal om grote groepen eenden te zien. Omdat het Mechels Broek vlakbij Planckendael ligt, waar er een ooievaarsproject loopt, vind je hier soms ook hele groepen ooievaars.

 

Galloway-koeien helpen Natuurpunt bij het beheer van dit gebied. Door hun begrazing vormen ze de weilanden om tot een gevarieerd lapjesdeken.

 

Terug van de uitkijktoren en verder het padje aan het volgen kon ik een glimp opvangen van de Dijledijk.

 

Waar de grote ijzeren poort naar toe leidt, heb ik niet gevonden, vermoedelijk één of andere hoeve die in het gebied staat. Een beheerder of landbouwer was het gras aan het maaien. Dit was een veld waar de kamsalamander verblijft/verbleef.

 

En nu een klein spurtje naar boven om op de Dijledijk te geraken.

 

 

Dubbel klik op een foto om te vergroten – double click on a picture to enlarge

Bron: natuurpunt – wordt vervolgd

 

 

Ode aan de knotwilg – ode to the pollard willow

KNOTWILGE

Ze stoan in de polder, in uze schoane streke.
Ze stoan langs de grachten, ze stoan langs de beeke,
of ze stoan an de kant van de bilk, ten dienste van de beisten,
die ton kunnen scharten en ’t is groate feiste.
Hoe simpel dattem ook mag zien, mé ze charme en gebreken,
hoe krom en scheif en zotgedroaid, je zie noait uutgekeken,
no da woender van de nateur, mé ze kroaken en ze spleten,
mé ze schorse heil gevlet, je kunt da noait vergeten.
j’is groene lik de bilk, j’is bruun lik d’eirde
en oe oeder dattie word, oe grodder is ze weirde.
In de wienter steken zunder koale takken noar den hemel,
mor in meie moe je kieken, tis ein en al gewemel.
Oe triestig da z’in de wienter ook zien, da zien ton echte dutsen,
zo schoane da z’in ’t voarjoar zien, mé d’under groene mutsen.
D’eksters en de meirels, da zit ton overal tuschen
en ‘k oaren nog andere babbeloars, ’t zien uze franke muschen!
En zien de wilgen achter oenderd joar toch niet mee weird,
en zien ze verre upgeteird,
ton is under beloanienge de n’open heird!
In vlammen en in rook verdwienen ze deur de schouwe,
en al eur moaten langs de gracht zien in de rouwe.
Ze zien in stilte gekommen en zoender kloagen… vergoan,
en in alle weer en wiend toch bluven rechte stoan.
Da kunstwerk van Vloandren, mé ze voeten in ’t woater,
kan zo vele verteln van vroeger en va loater.
Bedankt, scheive boom, gie ziet de keunienk van de grachten,
‘k en vele meir van het of dak mochten verwachten.
Mé je knuusten en je spleten, je zie lik é roare droom,
mo toch bluuf j’in mn erte, voraltied de schonste boom!

(door Jozef Hoenraet – Blankenbergs dichter)