Moeraswespenorchis (Epipactis palustris) is een in de Belgische en Nederlandse natuur voorkomende wilde orchidee. De meeste groeiplaatsen van de soort zijn te vinden in vochtige duinvalleien in het Nederlandse duingebied, met name in valleien waarin basisch of kalkhoudend grondwater voorkomt. Ze komt ook voor in de Belgische kalkmoerassen in de buurt van Brussel.
Bron: www
Met een hoogte van 45 tot 60 cm en opvallend roze bloemen kan je de grote muggenorchis moeilijk over het hoofd zien.
Helaas is die orchideeënsoort sterk achteruit gegaan en momenteel enkel nog te zien in natuurgebieden. De sterke, zoete geur van de bloemen trekt veel insecten aan.
Bron: www
Dacht even het raderwerk van de natuur te vergelijken met dat van het menselijk lichaam. Maar bij verder wat rond surfen op het internet blijkt dat het menselijk lichaam geen raderwerk mag genoemd worden. Het menselijk lichaam leeft en daarom mag en kan men het niet zien als een machine met onderdelen en raderwerken. Zo zal het dus ook wel zijn met die mooie ‘raderwerken’ in de natuur die zo hard lijken op de verschillende vertakkingen in ons lichaam. Of ben ik aan het dromen?
Ik heb woorden verpulverd
Tot graan en verpletterd
Gezaaid in vruchtbare aarde
Alles wat ik nu nog doe is
Wachten op resultaat
Wachten en hopen
Dat het woord
Wortels schiet
En zichzelf verder draagt.
@Edith Oeyen
click on a picture to enlarge – klik op een foto om te vergroten
Even de middenberm van de ring in Leuven trotseren om deze foto’s te nemen. Sommige automobilisten waren aan het toeteren. Ja een mooie bloem tussen de bloemen, je zou voor minder 🙂
***
Zachtjes deinend op het water
Ontsluit zij traag haar schoonheid
Gelijk met de eerste zonnestralen
Haar hele pracht en openheid
Bewaart zij voor de dag iets later
Dan in al haar kwetsbare schoonheid
Laat ze haar hele pracht ontluiken
Haar hart vol stuifmeelstampers
Voor snoepers die haar ongezien ruiken
Gulzig smullend van haar heerlijkheid
Genietend denkt ze “mijn soort blijft nu
bestaan, al zal ík in de herfst heengaan”
@Janna Nendels
click on a picture to enlarge – klik op een foto om te vergroten
Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien
Ook al zie je mij niet meer
Door je tranen heen zul jij weer lachen
Net zoals die laatste keer
En al denk je “dat komt nooit meer
Dat komt nooit, nooit meer terug”
Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien
Ook al zie je mij niet meer
Zit je vaak te dromen
Kun je ‘s nachts niet slapen
Denk je nog te veel aan toen
Wie zal je begrijpen
Het blijft toch van ons samen
Je kunt er niet veel meer aan doen
Je leven kan al leeg zijn
In vijf jaar kun je oud zijn
Ik weet wat je bedoelt
De zon hoeft niet te schijnen
Kind’ren niet te lachen
Maar denk aan wat je hebt gevoeld
Dan wil ik weer bij jou zijn
Met je kunnen praten
Stil zijn om wat jij zegt
Omdat jij van mij bent
Je ogen weer zien lachen
Om iets wat je niets zegt
Dan kan men wel vinden
Zoiets gebeurt wel vaker
Iedereen heeft zo’n herinnering
Die kreet zal wel terecht zijn
Het zal je niet veel helpen
Misschien als ik dit zing
@Louis Neefs
Klik op een foto om te vergroten – click on a picture to enlarge
In de luchtbel van mijn droom
Dansen schimmen zwaar en loom
Rond mijn geest die zich kronkelt in verwarring
Zoekend waar de waarheid ligt
Tastend naar het zwakke licht
Vraag ik mijn illusies om bescherming
En zo blijf ik in de waan dat ik eeuwig zal bestaan
Dat de klaproos zal weerstaan aan wind en regen
Elke spiegel aan de wand
Toont de schim van mijn verstand
Maar ik wanhoop om het beeld van mijn gedachten
En ik kijk of niemand zegt
Wat nu waar is , wat onecht
En ik wacht maar, zonder iemand te verwachten
En zo blijf ik in de waan dat ik eeuwig zal bestaan
Dat de klaproos zal weerstaan aan wind en regen
’t Heeft geen zin de rol gespeeld
Die mij niet is toebedeeld
Want mijn deel geluk en leed is afgewogen
En mijn zucht naar eeuwigheid
Wordt toch nooit eens werkelijkheid
Maar de smaak ervan is zoet, hoewel gelogen.
En zo blijf ik in de waan dat ik eeuwig zal bestaan
Dat de klaproos zal weerstaan aan wind en regen
(c): R. Van Bambost
een kleine bloesem bleef verweesd achter.
en toen stond de wereld in mijn omgeving even stil… al één sprankeltje hoop is er weer voor één persoon, nu nog even wachten op het tweede…
Na 24 uur wandelen zijn we dan toch iets verder belandt nl. bij de aronskelk en anthurium.
De aronskelken hebben een opmerkelijke bloeiwijze. De bloemen leveren geen nectar, maar lokken insecten met een sterke geur en sluiten de insecten vervolgens voor 24 uur op. Een dergelijke strategie van bedriegen wordt aangeduid met de term sapromyofilie.
De bloeiwijze van aronskelken bestaat uit een bloeikolf (spadix) die uit drie delen bestaat. Onderaan bevinden zich de vrouwelijke bloemen, daarboven de mannelijke bloemen (met daarboven een aantal onvruchtbare mannelijke bloemen die uitgegroeid zijn als uitsteeksels die dienen om insecten tegen te houden als ze eenmaal binnen zijn) en bovenaan een groot uitsteeksel dat de appendix wordt genoemd. De bloeikolf is omgeven met een groot schutblad (spatha) dat ver naar boven uitsteekt.
Anthurium is een groot plantengeslacht uit tropisch Amerika dat bestaat uit 600 soorten. Het geslacht behoort tot de aronskelkfamilie (Araceae). Deze planten zijn epifyten met weinig wortels. De stengels zijn 15-30 cm lang. De bladerenhebben meestal bladstelen, maar er zijn ook typen die een bladrozet maken met slechts een rudimentaire bladsteel.
De bloemen zijn klein (ongeveer 3 mm) en groeien op een vlezige bloeikolf (spadix) met (karakteristiek voor de familie) een schutblad (spatha) eromheen die verschillende kleuren kan hebben. De meeste soorten hebben een weinig opvallend schutblad dat groen tot zwart van kleur is. Met name Anthurium andreanum en Anthurium scherzerianum kunnen fel gekleurde schutbladen hebben: donkergroen tot wit, roze, oranje tot helrood en paars. Deze kleur kan veranderen naargelang het bloemstadium (van knopstadium tot bloeistadium). De vruchten zijn bessen die uitgroeien op een vruchtentak (infructescence).
Bron: wikipedia
En toen lieten de schildpadden zich in het water glijden, ik kon hen niet achterna…
